Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom, Sędzia NSA Krystyna Sidor (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Marcin Małek, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 lutego 2007r. przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie B. W. sprawy ze skargi K. W. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie ustalenia regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej par. 8 ust.1 pkt 2 i 3 oraz ust. 2 pkt 6 i 7; 2. odrzuca skargę w pozostałej części; 3. zasądza od Rady Miasta na rzecz K. W. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem kosztów postępowania.
K.W. wniósł na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r., Nr 142, poz.1591 ze zm.) skargę na uchwałę Rady Miasta z dnia 23 marca 2006r., Nr 963/XXXIX/2006 w sprawie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta L. w części dotyczącej § 8.
Zaskarżoną uchwałą Rada Miasta w § 8 określiła szczegółowe wymagania w zakresie ochrony zieleni i - zdaniem skarżącego - nakładając w §2 szereg obowiązków i zakazów na podmioty prawa naruszyła interes prawny wspólnoty samorządowej miasta L.
W ocenie skarżącego uchwała - regulamin, będący z mocy art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2005r., Nr 236, poz.2008 ze zm.) aktem prawa miejscowego, została - w części dotyczącej § 8 wydana z naruszeniem art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r., Nr 142, poz.1591 ze zm.), tj. bez ustawowego upoważnienia.
Skarżący podniósł, że w świetle art. 80 ust. 1 i 2 oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 2004r., Nr 92, poz.880 ze zm.) do określenia warunków w zakresie ochrony terenów zieleni i zadrzewień wyłącznie uprawnionym jest minister właściwy do spraw środowiska.
Skarżący wyjaśnił, że Rada Miasta nie uwzględniła jego wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
W związku z powyższym skarżący wniósł o przeprowadzenie przez Sąd "dowodów z dokumentów", wskazując na przepis art. 40 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym, art. 4 ust. 1 i 2 oraz 5-6b ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, a także art. 80 ust. 1 i 2 oraz art. 82 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody.
W odpowiedzi na skargę Rada Miasta wniosła o jej odrzucenie, ewentualnie oddalenie.
Rada zarzuciła, że skarżący nie wykazał naruszenia jego interesu prawnego, a więc nie jest uprawniony do wniesienia skargi do sądu.
Wyjaśniła, że podjęła zaskarżoną uchwałę mając na względzie liczne wnioski o precyzyjne uregulowanie przepisów o ochronie przyrody, kierując się przy tym nie tylko względami estetycznymi i porządkowymi, ale i bezpieczeństwa ludzi; dotyczy to: zobowiązania właścicieli nieruchomości do systematycznego koszenia trawników, właściwej pielęgnacji, właściwego cięcia drzew, usuwania posuszu, a przede wszystkim ograniczenia redukcji korzeni drzew wywoływanej pracami naziemnymi, które wywołują najwięcej szkód.
Rada Miasta podniosła również, że z budżetu miasta corocznie przeznacza się znaczne środki finansowe na nowe nasadzenia oraz pielęgnację istniejących drzew i krzewów, dlatego konieczna była uchwała zapewniająca ich należytą ochronę.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej, który zgłosił swój udział w postępowaniu przyłączył się do skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna, bowiem zaskarżona uchwała została podjęta z przekroczeniem upoważnienia ustawowego i narusza prawo w sposób istotny.
Przede wszystkim należy rozważyć kwestię legitymacji skarżącego do zaskarżenia uchwały.
Według art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć taką uchwałę do sądu administracyjnego po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.