Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Irena Szczepkowska (spr.) Protokolant Grzegorz Knop po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2009 roku sprawy ze skargi T. P. na postanowienie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności I. uchyla zaskarżone postanowienie; II. orzeka, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu.
Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w E. orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 21 kwietnia 2009 r., wydanym na podstawie art. 6b ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 ust. 1 i art. 6b ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92), po rozpatrzeniu wniosku T.P., zaliczył wnioskodawcę do znacznego stopnia niepełnosprawności. Orzeczenie wydano na stałe. Podano w nim również, że nie da się ustalić, od kiedy istnieje niepełnosprawność. W uzasadnieniu tego orzeczenia stwierdzono, że na podstawie analizy dokumentów oraz przeprowadzonych badań i wywiadów stwierdzono, iż posiadany rodzaj schorzenia kwalifikuje do znacznego stopnia niepełnosprawności na okres stały.
Pismem z dnia 15 maja 2009 r. zatytułowanym "wniosek" T.P. zwrócił się do Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w E. o zmianę powyższego orzeczenia w części dotyczącej powstania niepełnosprawności. Wywiódł, że jego niepełnosprawność datuje się od dnia 20 października 1988 r., gdy wykonano eksmisję strony z budynku położonego w M. Podniósł, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił mu przyznania renty chorobowej, gdyż nie mógł udokumentować właściwej liczby lat pracy. Wniósł ponadto o przyznanie mu na stałe renty chorobowej od Gminy M., zaś w przypadku gdyby nie było to możliwe - przyznanie emerytury wyrównawczej na stałe.
Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w E. zakwalifikował pismo T.P. jako odwołanie i przekazał je Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w E., zaznaczając, ze odwołanie wniesione zostało po terminie.
Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w E. postanowieniem z dnia 9 czerwca 2009 r., wydanym z powołaniem się na art. 134 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze. zm., dalej jako K.p.a.) i § 19 ust. 3 pkt 2 lit. a rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328) stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu podał, że odwołanie zostało nadane za pośrednictwem poczty w dniu 15 maja 2009 r., czyli po czternastodniowym terminie do jego wniesienia. Wskazano także, że strona była pouczona o trybie i terminie do wniesienia odwołania.
Na powyższe postanowienie T.P. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie. W skardze podnosi, że możliwe jest ustalenie daty powstania jego niepełnosprawności. Stwierdził również, że skoro postanowienie organu pierwszej instancji narusza art. 156 § 1 pkt 5 i pkt 7 K.p.a. to nie wiąże go czternastodniowy termin na wniesienie odwołania.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej ustawą P.p.s.a.) rolą sądu administracyjnego jest sprawowanie kontroli legalności (tj. zgodności z prawem) działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż postępowanie przed sądem administracyjnym, inicjowane skargą legitymowanego podmiotu na ostateczne postanowienie, nie stanowi kontynuacji postępowania administracyjnego. Uwzględniając powyższe należy podkreślić, że sądy administracyjne nie mają uprawnień do merytorycznego rozpatrzenia sprawy, lecz wyłącznie uprawnienia kasatoryjne. Sądy te nie rozpoznają zatem ponownie sprawy administracyjnej jako trzecia instancja.