Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie WSA Ewa Janowska WSA Elżbieta Kmiecik - spr. Protokolant St. inspektor sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 stycznia 2013r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 26 lipca 2012r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.
Przedmiotem zaskarżenia jest decyzja Wojewody Opolskiego z dnia 26 lipca 2012 r., nr [...], wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.), oraz art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. nr 139, poz. 993 ze zm.), którą utrzymano w mocy decyzję Wójta Gminy Dąbrowa z 30 maja 2012 r. w przedmiocie wymeldowania T. K. z pobytu stałego w S. przy ul. [...] nr [...].
Zaskarżoną decyzję podjęto na podstawie następującego stanu faktycznego:
Postępowanie o wymeldowanie T.K. z pobytu stałego w S. przy ul. [...] nr [...], zostało wszczęte na wniosek G. K. zawarty w piśmie z dnia 17 sierpnia 2011 r., w który wnioskodawca poinformował organ, że T.K. opuścił miejsce stałego zameldowania i od 1998 r. nie zamieszkuje w nim.
Wójt Gminy Dąbrowa decyzją z dnia 30 stycznia 2008 r., nr [...], działając na podstawie art.15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) orzekł o wymeldowaniu T.K. z pobytu stałego w S. przy ul. [...] nr [...].
W uzasadnieniu decyzji wskazał, że przedmiotowe postępowanie w sprawie wymeldowania z pobytu stałego T. K. zostało wszczęte na wniosek brata G. K. Organ I instancji w oparciu o ustalony w sprawie stan faktyczny, a to na podstawie zeznań świadków, stron, przeprowadzonej kontroli meldunkowej, przeprowadzonych oględzin w lokalu uznał, że T. K. opuścił bez wymeldowania dotychczasowe miejsce zamieszkania. Organ zwrócił uwagę na fakt, że T. K. sam zeznał do protokołu, iż od czerwca 1997 r. nie przebywa w miejscu pobytu stałego oraz, że nie ubiegał się w sposób formalny o przywrócenie stanu poprzedniego. Wskazując na brzmienie przepisu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz na charakter rejestracyjny zameldowania stwierdził, że wobec opuszczenia przez T. K. miejsca pobytu stałego i niedopełnienia obowiązku wymeldowania w rozpatrywanej sprawie zostały wyczerpane przesłanki z art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych i stąd też należało wymeldować ww. z miejsca pobytu stałego.
Z treścią powyższej decyzji nie zgodził się T. K. We wniesionym odwołaniu domagał się ponownego rozpoznania sprawy, gdyż zapadła decyzja jest dla niego krzywdząca. Argumentował, ze w sierpniu 2012 r. nabędzie prawom do ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbywania kary pozbawienia wolności, a brak stałego zameldowania uniemożliwi mu skorzystanie z tego prawa, gdyż na ulicy [...] w [...] nie przebywa od 10 lipca 2010 r., a innego miejsca zamieszkania nie posiada.
Wojewoda Opolski zaskarżoną decyzją z dnia 26 lipca 2012 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy przytaczając poczynione przez organ I instancji ustalenia stanu faktycznego i podzielając jego stanowisko, iż przepisy ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych mają charakter porządkowy, a podstawę rozstrzygnięcia stanowi art. 15 ww. ustawy uznał, iż zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Argumentował organ odwoławczy, że zarzuty odwołania dotyczące prawa odwołującego do przedterminowego zwolnienia z odbywania kary nie mogą być uwzględniane w postępowaniu o wymeldowanie, gdyż postępowanie to dotyczy faktu bądź nie zamieszkiwania w danym miejscu, a nie prawa do zamieszkiwania. Stąd też, zdaniem organu podnoszone przez odwołującego kwestie i argumenty związane z nieprawidłowościami co do sprzedaży nieruchomości w S. przy ulicy [...] nr [...] mogą mieć znaczenie tylko w postępowaniu cywilnym. Celem postępowania o wymeldowanie jest natomiast doprowadzenie do zgodności pomiędzy stanem faktycznym, a zapisami w ewidencji ludności i w konsekwencji do eliminowania tzw. fikcji meldunkowej. Podkreślał, że dowody zgromadzone w sprawie świadczą o tym, że T. K. w sposób trwały i dobrowolny opuścił miejsce stałego zameldowania w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.