Na podstawie art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnego /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ wyłączone jest stanowienie przepisów porządkowych zakazujących poruszania się przy użyciu określonych środków /wrotek, łyżworolek i deskorolek/ na ulicy miejskiej.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę Gminy Miasta Ś. W. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. (...) z dnia 20 lipca 1998 r. stwierdzające nieważność uchwały Rady Miejskiej w przedmiocie zakazu poruszania się na wrotkach, łyżworolkach i deskorolkach.
W dniu 16 czerwca 1998 r. Rada Miejska w Ś.W. podjęła uchwałę nr XL/432/98 w sprawie wprowadzania zakazu poruszania się na wrotkach, łyżworolkach i deskorolkach na terenie Starego Rynku w Ś.W. wskazując jako podstawę prawną art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./. W par. 1 uchwały zabroniono poruszania się na wrotkach, łyżworolkach i deskorolkach na terenie Starego Rynku w Ś.W., włącznie z jezdniami i chodnikami wchodzącymi w jego skład. W par. 2 i 3 wykonanie uchwały powierzono Zarządowi Miejskiemu w Ś.W., określono datę wejścia w życie uchwały na dzień ogłoszenia oraz sposób ogłoszenia w "Gazecie Ś.".
W uzasadnieniu uchwały podano, że wcześniejszy jej projekt, przedłożony w marcu 1997 r., oddalono do czasu znalezienia alternatywnego rozwiązania dla użytkowników wrotek, łyżworolek i deskorolek. Wobec tej sytuacji zakupiono i zainstalowano na boisku Ośrodka Sportu i Rekreacji (...). Uzasadniając konieczność objętego uchwałą zakazu, powołano się na zjawisko wzrastającej dewastacji powierzchni Starego Rynku w Ś.W. a nadto użyto argumentu, że z uwagi na charakter Starego Rynku miejsce to nie powinno służyć jako boisko sportowe.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 20 lipca 1998 r. Wojewoda P., działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym orzekł nieważność przedstawionej uchwały.
W motywach rozstrzygnięcia przytoczono art. 40 ust. 3 ustawy o samorządzie terytorialnym wskazując, że z tego przepisu wynikają ograniczenia zakresu wydawanych przez radę gminy przepisów porządkowych, które mogą dotyczyć tylko takiego przedmiotu, który nie został uregulowany w odrębnych przepisach powszechnie obowiązujących, a ich wydanie musi być podyktowane potrzebą ochrony tylko tych dóbr, które wymieniono w tym przepisie. Tymczasem, w ocenie organu nadzoru, wymienione w uzasadnieniu uchwały dobra majątkowe /nawierzchnia Starego Rynku/ nie mieściły się w dyspozycji art. 40 ust. 3 ustawy o samorządzie terytorialnym. Nadto Wojewoda P. przyjął, że zakwestionowana uchwała wkraczała w materię regulowaną w przepisach rangi ustawowej określających zasady poruszania się po drogach publicznych, to jest w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 98 poz. 602 ze zm./, która to ustawa nie zawierała delegacji dla rad gmin w zakresie ograniczeń dotyczących ruchu drogowego. Organ nadzoru powołał też wyrażone w orzecznictwie sądowym poglądy, według których rady gmin nie mogą rozszerzać zakazów ustawowych, ograniczając dodatkowo sferę praw obywatelskich, jeśli ustawa nie upoważniła jej do stanowienia takich ograniczeń w formie przepisów gminnych.
Gmina Ś.W., reprezentowana przez Zarząd Miejski, wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na wymienione rozstrzygnięcie nadzorcze, domagając się jego uchylenia.
Uzasadniając skargę rozszerzyła argumentację zawartą w uzasadnieniu uchwały z dnia 16 czerwca 1998 r. w ten sposób, że. podniosła, iż wzrastająca dewastacja Starego Rynku w Ś.W. spowodowała konieczność remontu, podkreśliła też zabytkowy charakter Starego Rynku i wyjaśniła, że na jego terenie obowiązywał zakaz poruszania się wszelkimi pojazdami. Nadto, jako nowy argument wskazała troskę o życie i zdrowie mieszkańców wskazując, że nawierzchnia Starego Rynku nie była przystosowana do opisanego w uchwale sposobu poruszania, niebezpieczeństwo pogłębiało zniszczenie nawierzchni. Wywodziła przy tym, że wymienione zagrożenia w art. 40 ust. 3 ustawy o samorządzie terytorialnym mogą mieć charakter pośredni.