Uchwała dotycząca szczególnego trybu zarządzania mieniem komunalnym jest aktem prawa miejscowego powszechnie obowiązującego w zakresie, w jakim wywołuje skutki zewnętrzne dotyczące najemców lokali, a aktem stanowienia prawa o charakterze wewnętrznym jedynie w takiej części, w jakiej stanowi akt kierownictwa wewnętrznego dla organów administracji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w P w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Zieliński (spr.) Sędzia NSA Grażyna Radzicka Asesor sąd. Karol Pawlicki Protokolant ref.staż. Kamila Kozłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 maja 2004r. sprawy ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na uchwałę Rady Miasta P. z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie sprzedaży lokali komunalnych ; stwierdza nieważność § 2 zaskarżonej uchwały w brzmieniu nadanym uchwałą Rady Miasta P. z dnia [...]r. Nr [...]. /-/ K.Pawlicki /-/ A.Zieliński /-/ G.Radzicka
Dnia [...] października 2000r. Rada Miasta P., na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 1996r., nr 13, poz. 74 z późn. zm.) oraz art. 68 ust. 1 pkt 7, art. 3 i art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 1997r., nr 115, poz. 741 z późn. zm.), podjęła uchwałę nr [...] w sprawie sprzedaży komunalnych lokali mieszkalnych. W uchwale tej między innymi wyrażono zgodę na udzielenie bonifikaty od ceny sprzedaży komunalnych lokali mieszkalnych w wysokości 65 %. Uchwała przewidziała też możliwość udzielenia dodatkowej bonifikaty w wysokości 1,5% za każdy pełen rok zamieszkiwania w lokalu, jak również kolejnej, 25-procentowej bonifikaty w przypadku jednorazowej zapłaty całej ceny nabycia komunalnego lokalu mieszkalnego. W uchwale określono, że łączna bonifikata nie może przekroczyć 90% ceny sprzedaży komunalnego lokalu mieszkalnego. Postanowieniem § 2 uchwały wyłączono jednak możliwość zastosowania przewidzianych bonifikat do najemców opłacających czynsz wolny za zajmowany lokal w myśl uchwały Zarząd Miasta P. z dnia [...] lipca 1998r., nr [...]. Dla takich najemców przewidziano jedynie zastosowanie 25-procentowej bonifikaty od całej ceny sprzedaży, w przypadku jednorazowej zapłaty. Uchwała Rady Miasta P. z dnia [...] lipca 2002r., nr [...] nadała nowe brzmienie § 2 uchwały Rady Miasta z dnia [...] października 2000r., poprzez dodanie do niego podpunktu b, zgodnie z którym z bonifikat przewidzianych uchwałą (za wyjątkiem 25-procentowej bonifikaty w przypadku jednorazowej zapłaty) nie mogą korzystać także najemcy lokali mieszkalnych położonych w domach jednorodzinnych obejmujących 1-4 lokali.
Skargę na § 2 wyżej wymienionej uchwały wniósł na podstawie art. 33 ust. 2 i art. 35 ust. 2a ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. z 1995r., nr 74, poz. 368 z późn. zm.) w związku z art. 1 ust. 3 i art. 14 pkt 6 ustawy z dnia 15 lipca 1987r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (Dz.U. z 2001r., nr 14, poz. 147) Rzecznik Praw Obywatelskich. Zarzucił on zaskarżonemu przepisowi naruszenie art. 32 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej polskiej a także art. 68 ust. 1 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich uchwała Rady Miasta P. w brzmieniu z 2 lipca 2002r. wykracza poza zakres upoważnienia zawartego w art. 68 ust.1 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a ponadto narusza konstytucyjnie chronioną sferę praw i wolności obywatelskich. Skarżący przyznał, że zgodnie z art. 68 ust. 1, w szczególności zaś art. 68 ust. 1 pkt 7 rada miasta jest upoważniona do udzielania według swego uznania bonifikat przy sprzedaży lokali mieszkalnych, jednakże nie może to prowadzić do nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji arbitralnie wydzielonej grupy obywateli. Kryterium udzielania bonifikaty na podstawie upoważnienia ustawy o gospodarce nieruchomościami może być - zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich - tylko fakt bycia najemcą lokalu mieszkalnego a nie położenie tego lokalu, jego wielkość, czy też rodzaj uiszczanego czynszu. Skarżący podniósł także naruszenie konstytucyjnej zasady równości określonej w art. 32 Konstytucji RP poprzez zróżnicowanie traktowania podmiotów prawa w obrębie danej kategorii. Cechę relewantną w świetle zasady równości stanowi bowiem - zdaniem Skarżącego - jedynie fakt bycia najemcą lokalu mieszkalnego, stanowiącego własność gminy. Dalsze różnicowanie w obrębie tej kategorii w przedmiotowej sprawie narusza zatem wspomnianą zasadę konstytucyjną i nie da się uzasadnić realizacją sprawiedliwości społecznej.