Dnia 14 marca 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Kwiecińska Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2013 roku sprawy ze skargi M. H. i K. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] października 2012 roku Nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych; I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia [...] sierpnia 2012 roku nr [...], II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz skarżących kwotę 500,- zł (pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych, III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją z dnia [...] października 2012 r. nr [...], po rozpoznaniu odwołania K. B. i M. H. od decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] o cofnięciu zezwolenia nr [...] z dnia [...] sierpnia 2008 r. na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości alkoholu od 4,5% do 18% w sklepie przy ul. [...] w P., na podstawie art. 127 § 2 oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 Nr 98, poz. 1071 ze zm.), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
Decyzję tę wydano w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Wspomnianą decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. Prezydent Miasta P. cofnął zezwolenie wydane K. B. i M. H. na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości alkoholu od 4,5% do 18% w sklepie przy ul. [...] w P. z powodu sprzedaży alkoholu osobie nietrzeźwej.
Decyzję tę zaskarżyły K. B. i M. H., zarzucając organowi I instancji naruszenie przepisów postępowania z uwagi na niewłaściwą ocenę zebranego materiału dowodowego, brak konfrontacji sprzedawczyni z kupującym nietrzeźwym, brak wyczerpującego wyjaśnienia sprawy, brak zabezpieczenia nagrań z monitoringu i brak paragonu sprzedaży alkoholu osobie nietrzeźwej.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., podzielając ocenę organu I instancji, wskazało, że zgodnie z art. 18 ust. 10 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 ze zm.) zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych cofa się w przypadku sprzedaży i podawania osobom nieletnim, nietrzeźwym (...). Z akt sprawy wynika, że [...] maja 2012 r. organ I instancji otrzymał pismo z Komisariatu Policji [...] informujące o sprzedaży alkoholu w sklepie przy ul. [...] w P. osobie nietrzeźwej. Zdarzenie to zostało zgłoszone przez funkcjonariuszy Policji wykonujących czynności służbowe w dniu [...] lutego 2012 r. Z relacji funkcjonariuszy sporządzona została notatka służbowa z której wynika, że w dniu [...] lutego 2012 r. pełniąc służbę zauważyli oni wychodzącego ze sklepu mężczyznę, którego zachowanie świadczyło o stanie nietrzeźwości. Do sklepu wszedł chwiejnym krokiem, niosąc siatkę z alkoholem (5 puszek piwa). Po wylegitymowaniu klienta sklepu funkcjonariusze - st. post. A. P. i st. post. M. P. stwierdzili, że od klienta sklepu R. K. wyczuwalny był zapach alkoholu. Klient potwierdził zakup alkoholu w sklepie, z którego wyszedł i wskazał sprzedawczynię, która sprzedała mu alkohol. Następnie wskazano, że zaraz po zatrzymaniu klienta poddano go badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Wynik 0,35 mg/l wskazywał, że klient jest nietrzeźwy. Sprzedawczyni potwierdziła fakt sprzedaży alkoholu temu klientowi, jednakże stwierdziła, że była nieświadoma jego nietrzeźwości. Funkcjonariusz zeznał, że nie zabezpieczono paragonu, ponieważ klient go nie posiadał. Nie zabezpieczono też nagrań z monitoringu, bowiem sklep nie jest monitorowany.
Organ odwoławczy dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszy Policji, jednocześnie nie przychylił się do zeznań sprzedawczyni. Stwierdził, że nie zgadza się z zarzutem, że organ I instancji pominął zeznania sprzedawczyni, ponieważ ją przesłuchał oraz zamieścił w aktach sprawy jej zeznania. Zdaniem Kolegium bardziej wiarygodne są zeznania funkcjonariuszy Policji, gdyż jako funkcjonariusze publiczni wykonywali swoje obowiązki w sposób obiektywny. Zachowanie klienta musiało zwrócić ich uwagę, skoro go zaobserwowali i wylegitymowali, a następnie poddali badaniu. Badania potwierdziły zaś ich spostrzeżenia. Organ II instancji podkreślił, że funkcjonariusze będący na służbie nie mieli interesu faktycznego, żeby składać zeznania inne niż wskazywały fakty, w odróżnieniu od sprzedawczyń, w których interesie nie było stwierdzenie, że dopuściła się czynu zabronionego, powodujące konkretne skutki.