Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędziowie Sędzia WSA Edyta Podrazik Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska-Tylewicz (spr.) Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] maja 2019 r. sprawy ze skargi [...] i [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2018 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji; oddala skargę
Decyzją z dnia [...] listopada 2018 r., nr: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu wniosku [...] (dalej: skarżącej), odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z dnia [...] listopada 1993 r., nr [...] w przedmiocie podziału nieruchomości położonej w [...], stanowiących działkę nr [...] o powierzchni [...] m2.
W uzasadnieniu wydanej decyzji organ wskazał, że przesłanki stwierdzenia nieważności zostały określone w art. 156 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, dalej: k.p.a.). Zdaniem organu, nie budzi żadnych wątpliwości, że zgłaszane przez pełnomocnika skarżącej przesłanki kwestionujące zgodność z prawem wydanej decyzji podziałowej nie mogą stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z dnia [...] listopada 1993 r. nr [...] w przedmiocie podziału nieruchomości położonej w [...], stanowiących działkę nr [...] o powierzchni [...] m2. Sama bowiem decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z dnia [...] listopada 1993 r., w swej treści nie zawiera zapisów, które mogłyby być uznane za sprzeczne z prawem i to w sposób rżący. W ocenie organu, problemem w tym przypadku nie było samo wydanie decyzji podziałowej o takiej a nie innej skromnej treści ale wyłącznie błędne wytyczenie granicy pomiędzy wydzielanymi działkami. Ta czynność nie mieści się w zakresie decyzji z dnia [...] listopada 1993 r. Organ podkreślił, że sama decyzja podziałowa z [...] listopada 1993 r. jest bardzo lakoniczna i jej uzasadnienie składa się trzech zdań: "Zgodnie z w/wym. ustawą z dnia 29 kwietnia 1985 r. podział nieruchomości może nastąpić jeżeli jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Przedmiotowa nieruchomość w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego gminy [...], zatwierdzonym uchwalą Nr [...] Rady Gminy [...] z dnia [...] września 1992 r. /Dz. Urz. Wojew. Poznańskiego Nr [...]/ przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniową. Projekt podziału zgodny jest z tym planem co zostało potwierdzone opinią nr [...]/94 Urzędu Gminy [...] z dnia [...] września 1993 r."
Organ wskazał również, że akta sprawy zawierają odpis ww. "Opinii projektu podziału" z dnia [...] września 1993 r. Zgodnie z tym zaświadczeniem - opinią, Urzędu Gminy w [...]: "Urząd Gminy w [...] opiniuje pozytywnie projekt podziału działki nr ewid. gruntu [...] położonej w [...]. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego gminy [...], zatwierdzonym uchwalą Rady Gminy [...] z dnia [...].09.1992 r. Nr [...] (Dziennik Urzędowy województwa Poznańskiego z 1992 r. Nr [...], poz. [...]) przedmiotowa działka znajduje się na terenie przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową niską".
Zdaniem Kolegium, w żadnej zatem mierze zapisy samej decyzji jak i zapisy "Opinii" nie naruszały prawa, a tym bardziej naruszenie nie miało charakteru rażącego. Cała sprawa związana jest bowiem z wyniesieniem zatwierdzonego podziału na konkretny grunt i dokonaniu błędnego wskazania linii podziału w przypadku budynku mieszkalnego bliźniaczego. Organ zaznaczył, że dostosowanie faktycznej zabudowy do należnych linii podziałowych może się odbyć na zasadach określonych w kodeksie cywilnym w przypadku gdy budynek, lub jego część wzniesione są na nieswoim gruncie. W ocenie organu, na drodze administracyjnej nie da się jednak podważyć ustaleń lakonicznej w swej treści decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z dnia [...] listopada 1993 r. nr [...] w przedmiocie podziału nieruchomości położonej w [...], stanowiących działkę nr [...] o powierzchni [...] m2.