Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Paweł Zaborniak Sędziowie WSA Magdalena Józefczyk /spr./ WSA Ewa Partyka Protokolant Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 listopada 2014 r. sprawy ze skargi Gminy [...] na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie ustalenia minimalnej odległości elektrowni wiatrowych od zabudowań mieszkalnych -skargę oddala-
Przedmiotem skargi Gminy [...] jest rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...], którym stwierdzono nieważność uchwały Rady Gminy [...] z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w sprawie ustalenia minimalnej odległości elektrowni wiatrowych od zabudowań mieszkalnych na terenie Gminy [...].
Podstawę prawną uchwały stanowiły przepisy art. 18 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r., o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) zwana dalej w skrócie u.s.g. Postanowiono w niej, że minimalna odległość pojedynczej elektrowni wiatrowej od zabudowań mieszkalnych powinna wynieść nie mniej niż 2500 m w linii prostej.
W ocenie Wojewody [...] ww. uchwałę podjęto bez podstawy prawnej. Powołane w uchwale przepisy nie mogły stanowić jej podstawy prawnej, ponieważ stanowią jedynie ogólne regulacje normatywne statuujące zasadę domniemania właściwości rady gminy we wszystkich sprawach należących do zakresu działania gminy, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Możliwość realizacji tych postanowień wymaga natomiast istnienia pozytywnych regulacji szczegółowych donoszących się do danego zagadnienia. Tymczasem w obecnym stanie prawnym brak jest unormowań, które upoważniałyby radę gminy do podjęcia uchwały w sprawie ustalenia minimalnych odległości elektrowni wiatrowych od zabudowań mieszkalnych. Ustalenie takie mogłoby się natomiast znaleźć z miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.) zwana dalej ustawą o planowaniu. Nie można zatem wywodzić z dyspozycji art. 7 u.s.g., że skoro do zadań gminy należą sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej, jak również ochrona zdrowia, to do kompetencji rady należy m.in. określanie minimalnych odległości lokalizacji elektrowni wiatrowych od zabudowań mieszkalnych. Norm kompetencyjnych nie można wykładać rozszerzająco.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Gmina [...] stwierdziła, że skoro brak jest przepisów, na podstawie których mogła zostać podjęta przedmiotowa uchwała, to wbrew stanowisku organu nadzoru nie można było takich nieistniejących przepisów naruszyć. Uchwałę podjęto po konsultacjach społecznych, w których mieszkańcy sołectw negatywnie wypowiedzieli się o tego typu inwestycjach, w oparciu o dyspozycję art. 18 ust. 1 i art. 7 ust. 1 pkt 5 u.s.g. Jej brak może natomiast stanowić dla Gminy zarzewie konfliktów społecznych. Kierowano się przy tym dążeniem do wyeliminowania zagrożeń dla mieszkańców, jakie mogą wiązać się w przedmiotowymi inwestycjami.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas wyrażone stanowisko w sprawie. Zwrócono dodatkowo uwagę na przepisy art. 10 ust. 2a oraz art. 15 ust. 3 pkt 3a ustawy o planowaniu. Zgodnie z nimi, jeżeli na obszarze gminy przewiduje się wyznaczenie obszarów, na których rozmieszczone będą urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW, a także ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu, w studium ustala się ich rozmieszczenie. W planie miejscowym określa się obowiązkowo granice terenów pod budowę urządzeń, o których mowa w art. 10 ust. 2a, oraz granice ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych urządzeń na środowisko. Wprowadzenie planowanych przez Gminę ograniczeń możliwe byłoby tylko w studium i planie miejscowym uchwalonym w odpowiednim trybie. Wobec tego, sprawując nadzór nad organami jednostek samorządu terytorialnego wyłącznie na podstawie kryterium legalności (zgodności z prawem), należało stwierdzić nieważność uchwały.