Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Sławomir Antoniuk Sędzia WSA Adam Lipiński Sędzia WSA Andrzej Kołodziej (spr.) Protokolant Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi D.H. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia z zajmowanego stanowiska służbowego i mianowania na inne stanowisko 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2009 r. Komendanta Głównego Policji, 2) zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.
Komendant Główny Policji rozkazem personalnym z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] zwolnił D.H. z dniem [...] grudnia 2007 r. z zajmowanego stanowiska służbowego i z dniem [...] stycznia 2008 r. mianował go na stanowisko [...] Sekcji Operacyjno-Rozpoznawczej Wydziału w K. Zarządu [...], w [...] grupie zaszeregowania, z mnożnikiem [...] kwoty bazowej wynoszącej [...] złotych, z uposażeniem zasadniczym w wysokości [...] złotych i dodatkiem funkcyjnym w kwocie [...] złotych miesięcznie oraz dodatkiem specjalnym w wysokości [...] kwoty bazowej.
Od powyższego rozkazu personalnego D.H. złożył odwołanie do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, który decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] uchylił go i przekazał do ponownego rozpatrzenia przez Komendanta Głównego Policji.
Następnie, Komendant Główny Policji rozkazem personalnym z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) oraz § 1, § 8 oraz § 15 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. Nr 152, poz. 1732 ze zm.) oraz § 1, § 3, § 5 pkt 2, § 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 lutego 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. Nr 24, poz. 149), ustalił policjantowi z dniem [...] stycznia 2008 r. uposażenie w [...] grupie zaszeregowania, z mnożnikiem [...] kwoty bazowej wynoszącej [...] złotych, z uposażeniem zasadniczym w wysokości [...] złotych i dodatkiem funkcyjnym w kwocie [...] złotych miesięcznie oraz dodatkiem specjalnym w wysokości [...] kwoty bazowej. Jednocześnie w tym samym rozkazie personalnym Komendant Główny Policji z dniem [...] lutego 2008 r. zwolnił D.H. z dotychczas zajmowanego stanowiska i z dniem [...] lutego 2008 r. mianował go na stanowisko [...] Sekcji Operacyjno-Rozpoznawczej Wydziału w K. Zarządu [...].
Od tego rozkazu personalnego D.H. odwołał się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, który decyzją z dnia [...] września 2008 r. nr [...] utrzymał zaskarżony rozkaz personalny w mocy.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi D.H. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 25 marca 2009 r., sygn. akt II SA/Wa 1717/08 uchylił decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2008 r. oraz utrzymany nim w mocy rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2008 r.
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że D.H. został zwolniony ze stanowiska i mianowany na stanowisko, wprawdzie na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o Policji, jednakże tak naprawdę podstawę jego zwolnienia i mianowania stanowiły przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 lutego 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego. W istocie organ przeniósł skarżącego na niższe stanowisko służbowe od zajmowanego do tej pory, ale powołując się na przepisy rozporządzenia uniknął tym samym rygorów, jakie związane są z możliwością przeniesienia policjanta na niższe stanowisko służbowe. Sąd podkreślił, że przy zmianie tabeli zaszeregowania stanowisk mogą wystąpić zmiany w zakresie poszczególnych stanowisk, grup uposażenia, itp. jak to miało miejsce w omawianym rozporządzeniu. Ustawa o Policji nie normuje kwestii z tym związanych. Nie oznacza to jednak, że organ może, powołując się na unormowania rozporządzenia, zwalniać policjanta z zajmowanego stanowiska i mianować na inne stanowisko służbowe. Rozporządzenie na pewno takiej możliwości organowi nie daje, normując jedynie kwestie związane z nazwą stanowiska, grupą zaszeregowania, itd. W pozostałym zakresie muszą znaleźć zastosowanie przepisy ustawy, które przewidują przeniesienie policjanta na niższe stanowisko służbowe czy też na stanowisko równorzędne. Organ nie powołał w podstawie prawnej art. 38 ustawy pragmatycznej, przewidującego obligatoryjne i fakultatywne możliwości przeniesienia policjanta na niższe stanowisko służbowe. Zatem a contrario skarżący przeniesiony został na stanowisko równorzędne. W takiej sytuacji organ miał obowiązek wykazać, że stanowisko to było w istocie równorzędne, tego zaś nie uczynił, wskazując w decyzji, że policjant przeniesiony został na stanowisko nowe, a takiej możliwości ustawa nie przewiduje. Czym innym jest utworzenie nowego stanowiska przepisami rozporządzenia, a zupełnie czym innym zwolnienie policjanta ze stanowiska i mianowanie go na inne stanowisko. Nadto z zaskarżonej decyzji nie wynikało dlaczego organ uznał za równorzędne stanowiska zajmowane przez skarżącego poprzednio ([...] w Sekcji Operacyjno-Rozpoznawczej Wydziału w K. Zarządu [...] Biura Spraw Wewnętrznych w [...] grupie zaszeregowania, ze stopniem etatowym [...]) i aktualnie ([...] w Sekcji Operacyjno-Rozpoznawczej Wydziału w K. Zarządu [...] w [...] grupie zaszeregowania, ze stopniem etatowym [...]).Już choćby z tego powodu stanowiska te nie wydają się być równorzędne. Niekwestionowanym prawem Komendanta Głównego Policji jest kształtowanie struktury poszczególnych jednostek organizacyjnych Policji, określanie w ramach art. 1 ust. 2 ustawy o Policji konkretnych zadań Policji oraz ich realizacja przy pomocy odpowiednio wykwalifikowanych funkcjonariuszy. Jeśli z tego względu konieczne jest przeniesienie skarżącego na inne, równorzędne stanowisko służbowe, to ustawa stwarza taką możliwość. Niezbędne jest jednak wykazanie, że zaszły rzeczywiste potrzeby organizacyjne w tym zakresie, wynikające z przyjętego modelu funkcjonowania Policji, oraz że nowe stanowisko jest istotnie równorzędne. Przyznanie w ustawie uprawnienia do swobodnego kształtowania struktury KGP oraz doboru odpowiednich funkcjonariuszy nie oznacza prawa do dowolności i arbitralności podejmowanych rozstrzygnięć. W wytycznych Sąd zalecił organowi zastosowanie powyższych zasad przy ponownym rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy.