Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski Sędziowie Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca) Sędzia NSA Halina Kremis Protokolant Małgorzata Boaro po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 października 2011 r. sprawy ze skargi A S.A. na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ograniczenia korzystania z nieruchomości oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją organ uchylił decyzję zezwalającą A SA na przeprowadzenie przez określoną nieruchomość odcinka linii elektroenergetycznej i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.
W uzasadnieniu organ wskazał, że postępowanie z art. 124 u.g.n. zostało wszczęte na wniosek B w Warszawie w 2007 r. pomimo niedołączenia pełnomocnictwa procesowego dla osoby działającej za inwestora. Zezwolenie dotyczyć miało przeprowadzenia linii energetycznej 400/110 kV, przewidzianej do realizacji w planie miejscowym. Do wniosku dołączono dokumentację rokowań z właścicielem nieruchomości, przeprowadzonych przez osoby nie posiadające pełnomocnictwa udzielonego przez inwestora. Nie udokumentowano zapoznania się właściciela z projektem umowy i projektem technicznym linii. Decyzją z dnia 14 sierpnia 2009 r. Wojewoda D ustalił na rzecz A w Konstancinie - Jeziornej lokalizację przedsięwzięcia EURO 2012 dla inwestycji obejmującej budowę linii elektroenergetycznej 400 kV+2x110kV Pasikurowice - Wrocław. Nowy inwestor przeprowadził rokowania z obojgiem nieruchomości, jednak nie dołączył projektu umowy. Pismem z dnia 28 maja 2010 r. nowy pełnomocnik nowego inwestora wniósł o udzielenie zezwolenia na podstawie decyzji lokalizacyjnej oraz ponadto na podstawie ustawy z dnia 7 września 2007 r. o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 w związku z pkt 78 załącznika do rozporządzenia RM z dnia 29 grudnia 2009 r. w sprawie wykazu przedsięwzięć Euro 2012.
Decyzją z dnia 29 lipca 2010 r. Starosta Powiatu W na podstawie art. 124 u.g.n. zezwolił A na przeprowadzenie nieruchomości M J przewodów odcinka linii w określonym pasie technologicznym, zgodnie z decyzją lokalizacyjną. Właściciela zobowiązano w szczególności do wstrzymania się od zabudowy pasa. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.
Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał na naruszenie art. 10 § 1 i art. 81 k.p.a., bowiem właściciela nie powiadomiono o możności końcowego zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów. Nie był wystarczający jeden dzień na dokonanie tych czynności, tym bardziej że strona wniosła o przedłużenie terminu.
Nastąpiło naruszenie art. 33 § 2 i 3 k.p.a., bowiem w aktach sprawy nie ma pełnomocnictw procesowych dla osób działających jako pełnomocnicy inwestorów. Starosta nie zastosował art. 64 § 2 k.p.a. W konsekwencji naruszył ponadto art. 40 § 1 i 2 k.p.a. Przede wszystkim zaś naruszył art. 61 § k.p.a., czyli zasadę skargowości. Starosta nie wyjaśnił okoliczności związanych ze zmianą osoby wnioskodawcy lub jego firmy. Starosta naruszył ponadto art. 7, art. 77 i art. 107 § 3 k.p.a. i udzielił zezwolenia przedwcześnie. W szczególności w aktach sprawy nie ma decyzji lokalizacyjnej, mającej stanowić podstawę orzeczonego zezwolenia. Zezwolenie powinno samodzielnie określać zakres ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości, nie zaś jedynie poprzez odesłanie do decyzji lokalizacyjnej. W zezwoleniu nie doprecyzowano rodzaju urządzeń towarzyszących linii. Starosta pominął znajdujące zastosowanie przepisy ustawy z dnia 7 września 2007 r. Decyzja była wykonalna z mocy tej ustawy i zbędne było stosowanie art. 108 § 1 k.p.a. Organ podkreślił, że do tej pory nie zostały udokumentowane rokowania w sposób wymagany w art. 124 u.g.n. Organ szeroko omówił wskazaną przesłankę udzielenia zezwolenia. Inwestor powinien dołączyć pisemną propozycję zawarcia konkretnej umowy i udowodnić doręczenie właścicielowi dokumentów precyzujących treść umowy i obowiązki stron. Do tej pory inwestor wykazał jedynie, że strony prowadziły pertraktacje na temat rozmiaru odszkodowania. Starosta nie miał podstawy prawnej do orzekania o obowiązkach inwestora wynikających z samej ustawy. Organ nie miał jednak podstawy do częściowego umorzenia postępowania pierwszej instancji.