Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Halina Kremis Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Protokolant starszy sekretarz sądowy Patrycja Kikosicka-Jędrzejczak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 października 2013 r. sprawy ze skargi W.D., M.S., R.S.S. sp. j. na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części zespołu urbanistycznego K.K. I. stwierdza nieważność w § 15 symbolu "4KDD/5", w § 23 ust. 3 symbolu "4KDD/5", w § 24 ust. 3 wyrazów "4KDD/5 oraz od terenu" i w § 30 ust. 1 symbolu "4KDD/5" części tekstowej oraz całego obszaru oznaczonego symbolem 4KDD/5 w części graficznej zaskarżonej uchwały; II. orzeka, że zaskarżona uchwała w części opisanej w pkt. I niniejszego wyroku nie podlega wykonaniu; III. zasądza od Gminy W. na rzecz strony skarżącej kwotę 540 zł (słownie: pięćset czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów sądowych.
Uchwałą z dnia [...] r. Nr [...], podjętą na podstawie przepisów art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 147, poz. 1591 z późn. zm.) i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) w związku z uchwałą Rady Miejskiej W. z dnia 5 października 2006 r. Nr [...] w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części zespołu urbanistycznego K.K. we W. - Rada Miejska W. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla części zespołu urbanistycznego K.K. we W..
Skargę na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wnieśli W.D., M.S. i R.S.S. spółka jawna z siedzibą we W., [...] W., ul. [...].
Skarżący zarzucili uchwale:
1) naruszenie przepisów art. 1 ust. 2 pkt 6, 7 i 9 w związku z art. 6 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wyrażające się w nadużyciu władztwa planistycznego, polegającym na nieuzasadnionej i nadmiernej ingerencji w prawo użytkowania wieczystego skarżących i ukształtowaniu tego prawa w przepisach planu w sposób niezgodny z indywidualnym interesem skarżących, z pominięciem walorów ekonomicznych przestrzeni, a także poprzez niewłaściwą ocenę potrzeb interesu publicznego, który utożsamiono z interesem właściciela działki sąsiedniej;
2) obrazę przepisów art. 2, art. 7, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji RP oraz art. 140 kc w związku z art. 251 kc poprzez ingerencję w prawo użytkowania wieczystego skarżących w stopniu nie znajdującym żadnego uzasadnienia zwłaszcza, że organ planistyczny nie wskazuje żadnego interesu publicznego, który by taką ingerencję uzasadniał; przyjęte w uchwale rozwiązania w stosunku do działek skarżących mają charakter dowolny, albowiem brak jest jakiejkolwiek przesłanki aby z pominięciem ich obecnej zabudowy i obecnego sposobu ich użytkowania przyjmować ustalenia radykalnie zmieniające przeznaczenie terenu;
3) obrazę art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z § 12 ust. 19 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587) przyjmującą postać istotnego naruszenia zasad i trybu postępowania planistycznego polegających na zaniechaniu uzasadnienia uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Na tej podstawie wniesiono w skardze o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości, a w szczególności w części tekstowej i graficznej dotyczącej ustaleń w odniesieniu do części obszaru składającego się z działek o numerach 4/18, 4/19, 4/23, 4/25 i 4/27 obręb K., położonych przy ul. [...] i [...] we W., które w części graficznej planu stanowią teren oznaczony na rysunku planu symbolem 4 KDD/5.
W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o oddalenie skargi, nie podzielając zasadności jej zarzutów.