Dnia 19 listopada 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Protokolant st. sekr. sąd. p.o. asyst. sędz. Dominika Ratajczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2014 roku sprawy ze skargi J. W. i J. W. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nabycia przez gminę prawa własności nieruchomości oddala skargę. a.bł.
J. W. i J. W. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie potwierdzenia nabycia przez gminę własności nieruchomości położonej w Ł. przy ul. A.
Pismem z dnia 14 maja 2014 r. skarżący wystąpili do Ministra Administracji i Cyfryzacji z zażaleniem w trybie art. 37 § 1 k.p.a. wskazując, że Wojewoda nie realizuje obowiązku wynikającego z art. 17a ust. 3 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. nr 32, poz. 191 ze zm.).
W dniu 19 maja 2014 r. skierowali skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na bezczynność Wojewody [...] w wykonaniu obowiązku wynikającego z art. 17a ust. 3 z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające (...).
W uzasadnieniu skargi wyjaśnili, że decyzją Urzędu Dzielnicowego Ł. - Śródmieście Wydział Geodezji i Gospodarki Gruntami z dnia [...], nr [...], ustalono dla ZPW im. [...] roczną opłatę za korzystanie z gruntu państwowego bez wskazania tytułu prawnego. Tym samym ZPW im. [...] nie przysługiwał tytuł prawny do przedmiotowej nieruchomości w postaci prawa użytkowania lub zarządu, bowiem nie istnieją dokumenty o których mowa w art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 22, poz.99). Zatem, sporne grunty stały się z mocy prawa własnością Gminy Ł. z dniem 27 maja 1990 r. i zasadny jest, zdaniem skarżących, zarzut bezczynności Wojewody [...], która trwa przynajmniej 8 lat, a uwzględniając okres od 27 maja 1990r., to ponad 24 lata.
Skarżący wyjaśnili, że aktem notarialnym z dnia [...] nabyli od Spółdzielni A tzw. prawa i roszczenia z tytułu wybudowania Zakładu Produkcji Zabawek, który według oświadczenia Prezesa Spółdzielni, położony był na gruncie Skarbu Państwa w Ł., przy ul. A . Nadto prawa i roszczenia zbyte skarżącym, Spółdzielnia nabyła od ZPW im. [...] umową z dnia [...]. Jednakże, umowa z dnia [...] była bezwzględnie nieważna, jako sprzeczna z art. 128 § 1 i 2 kodeksu cywilnego, gdyż przeniosła na Spółdzielnię m.in. wierzytelność z tytułu nakładów poczynionych przez przedsiębiorstwo państwowe na gruncie Skarbu Państwa. Nadto umową przekazano Spółdzielni grunt o powierzchni około 2,5 ha bez zachowania formy aktu notarialnego. Skarżący nie wiedzieli, że w dacie sporządzenia aktu notarialnego z dnia [...] budynki wraz z gruntem stały się z mocy prawa własnością Gminy Ł.. Tkwiąc tym samym w błędzie byli przekonani, że co prawda ZPW im. [...] nie posiadały tytułu prawnego podlegającego obrotowi prawnemu (własność lub użytkowanie wieczyste), ale spełniały ustawowe przesłanki aby taki tytuł uzyskać, gdyż tak twierdził likwidator ZPW im. [...].
W dniu [...] Wojewoda [...] wydał decyzję stwierdzającą nabycie przez ZPW im. [...] z mocy prawa z dniem [...] prawo użytkowania wieczystego wraz z własnością budynku. W oparciu o tą decyzję, w dniu [...] sporządzony został akt notarialny, przenoszący na skarżących prawo użytkowania wieczystego, które zostało wpisane do księgi wieczystej, mimo braku wpisu tego prawa na rzecz ZPW im. [...], który powinien być dokonany na podstawie decyzji z dnia [...]. W istocie skarżący nabyli nieistniejące prawo użytkowania wieczystego. W oparciu o akt notarialny z dnia [...] dokonano wpisu w ewidencji gruntów i budynków, który jest podstawą decyzji w podatku od nieruchomości. Jednocześnie ustalono dla skarżących roczną opłatę z tytułu użytkowania wieczystego. Oba zobowiązania są egzekwowane z mienia skarżących od ponad 20 lat, przy czym skarżący nie mogli korzystać i nie korzystają z przedmiotowej nieruchomości do chwili obecnej.