Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.), Sędziowie WSA Janusz Walawski, Eugeniusz Wasilewski, , Protokolant specjalista Elwira Sipak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi R. L. na bezczynność Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w przedmiocie wydania zaświadczenia 1. zobowiązuje Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych do rozpatrzenia wniosku R. L. z dnia [...] czerwca 2013 r. o wydanie zaświadczenia, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.
Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2013 r. R.L. zwrócił się do Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSW w W. o wydanie zaświadczenia, dotyczącego elementów wymiaru uposażenia zasadniczego, dodatków o charakterze stałym według stanu na dzień 1 czerwca 1994 r. (k-13).
W dniu 28 czerwca 2013 r. skarżący wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa (k-14), a następnie, wobec braku reakcji organu, wniósł skargę do tutejszego Sądu na bezczynność Dyrektora ZER MSW w W. w przedmiocie nierozpoznania jego wniosku z dnia [...] czerwca 2013 r.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. Wskazał, że wobec roszczeń R.L. nie pozostaje w bezczynności, albowiem wydaje zaświadczenia żądanej treści lub odmawia ich wydania.
Zarządzeniem z dnia 26 sierpnia 2014 r. (k-42), Sąd wezwał organ do przedłożenia dowodu - dokumentu na okoliczność, iż wniosek skarżącego z dnia [...] czerwca 2013 r. został rozpoznany. W odpowiedzi organ w piśmie z dnia 24 września 2014 r. (k-76) wskazał, że w treści pisma z dnia 15 lipca 2013 r. udzielił skarżącemu żądanych wyjaśnień.
W piśmie z dnia 17 listopada 2014 r. (k-107) organ wskazał, że brak jest podstaw do ponownego rozpoznawania wniosków skarżącego, bowiem kwestie zaświadczenia były przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu, w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 846/13, który wyrokiem z dnia 5 listopada 2013 r. oddalił skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Przedmiot skargi stanowi bezczynność Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSW w sprawie rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia [...] czerwca 2013 r. o wydanie zaświadczenia, dotyczącego elementów wymiaru uposażenia zasadniczego, dodatków o charakterze stałym według stanu na dzień 1 czerwca 1994 r.
Wskazać należy, że stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako p.p.s.a.), sprawowana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a p.p.s.a., a mianowicie gdy sprawa powinna zostać zakończona: decyzją administracyjną, postanowieniem wydanym w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończącym postępowanie, a także postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty, postanowieniem wydanym w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, innym aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, pisemną interpretacją przepisów prawa podatkowego, wydaną w indywidualnej sprawie.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem oraz poglądami piśmiennictwa, z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale mimo ustawowego obowiązku, nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich przyczyn określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana albo z przekonaniem, że następują negatywne przesłanki do załatwienia sprawy w określonej formie (tak T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Wydawnictwo Prawnicze Lewis Nexis, Warszawa 2005, s. 86).