Z akt sprawy, a w szczególności z pism Fundacji kierowanych do skarżącego wynika, że Fundacja uznała, że żądane przez niego informacje stanowią informację publiczną i informacje te zostały mu udostępnione z wyłączeniem pkt 4 i 6 wniosku. Fundacja poinformowała skarżącego, że nie dysponuje protokołem z posiedzenia Komisji Konkursowej, bowiem posiedzenia te nie są protokołowane, a przedmiotowe nagranie filmowe, jako tymczasowe, zostało usunięte po zakończeniu postępowania konkursowego. Natomiast zdaniem skarżącego, Fundacja udzieliła mu informacji w zakresie pkt 1 wniosku, natomiast w jego ocenie nie uzyskał informacji w zakresie pkt 2-5 wniosku.
Sąd dokonując analizy wniosku skarżącego z dnia 14 lipca 2015 r. doszedł do przekonania, że żądane przez skarżącego informacje stanowią informację publiczną, gdyż dotyczą one określonych faktów związanych z prowadzonym przez Fundację konkursem ofert na zakup wyrobów medycznych, które znalazły odzwierciedlenie w dokumentach wytworzonych podczas prowadzonego konkursu ofert na zakup wyrobów medycznych i które zostały przekazane skarżącemu. Jednocześnie Sąd stwierdził, że wniosek skarżącego o udostępnienie informacji publicznej nie został jednak zrealizowany w zakresie pkt 4 i 6.
Udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje przy uwzględnieniu regulacji zawartej w art. 14 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Udzielenie informacji żądanej przez wnioskodawcę następuje w formie czynności materialno-technicznej. Natomiast gdy podmiot obowiązany, do którego skierowano wniosek, nie dysponuje takimi informacjami, zawiadamia o tym wnioskodawcę.
Fundacja w piśmie z dnia 10 sierpnia 2015 r. zawiadomiła skarżącego, że nie posiada informacji określonych w pkt 4 i 6 jego wniosku i podała, co jest przyczyną braku możliwości udostępnienia ich zgodnie z wnioskiem. Jednakże w ocenie Sądu jest to niewystarczające aby przyjąć, że Fundacja nie pozostaje w bezczynności. Trudno bowiem wyobrazić sobie sytuację, że z przeprowadzonego przez Fundację przedmiotowego konkurs ofert nie został sporządzony protokół. Nawet jeżeli taka sytuacja zaistniała, to Fundacja powinno to uprawdopodobnić np. poprzez oświadczenie Zarządu Fundacji. Podobnie ma się sprawa związana z nagraniem filmowym, które, jako tymczasowe, zostało usunięte. To również powinno zostać uprawdopodobnione np. w formie protokołu anulowania czy też zniszczenia.
Reasumując stwierdzić należy, że w rozpoznawanej sprawie Fundacja pozostaje w bezczynności w zakresie określonym w pkt 1 wyroku, albowiem nie uprawdopodobniła, że żądanych przez skarżącego informacji publicznych nie posiada.
W ocenie Sądu bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, albowiem podejmowane przez Fundacje działania, w tym kierowane do skarżącego pisma, świadczą o woli załatwienia wniosku skarżącego w całości.
Wskazane okoliczności uzasadniały też rozstrzygnięcie zawarte w pkt 3 sentencji wyroku. Zgodnie bowiem z art. 149 § 2 p.p.s.a. sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. Przepis ten nie obliguje Sądu do wymierzenia grzywny, lecz daje mu takie uprawnienie w razie stwierdzenia, że bezczynność miała charakter rażącego naruszenia prawa. Kwestia ta pozostawiana jest do uznania sądu orzekającego w sprawie. W opinii składu orzekającego okoliczności rozpoznawanej sprawy nie wymagają dyscyplinowania organu poprzez wymierzenie grzywny.
Fundacja zobowiązana jest rozpatrzyć wniosek skarżącego z dnia 14 lipca 2015 r. w zakresie określonym w pkt 1 wyroku w terminie 14 dni od doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.
Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach orzeczono w oparciu o art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a.