Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alicja Palus Sędziowie: Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca) po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lutego 2017 r. sprawy ze skargi A.K. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej I. stwierdza, że Wojewoda D. dopuścił się bezczynności mającej miejsce bez rażącego naruszenia prawa; II. zobowiązuje Wojewodę D. do wydania postanowienia lub decyzji w terminie miesiąca od dnia zwrócenia organowi akt administracyjnych wraz z odpisem prawomocnego wyroku; III. zasądza od Wojewody D. na rzecz skarżącego A. K. kwotę 597 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W dniu 10.11.2015 r. wpłynęła do organu skarga na bezczynność nadana pocztą w dniu 8.11.2016 r. Skarżący działający przez radcę prawnego wniósł o zobowiązanie organu do wydania decyzji w terminie 14 dni oraz zasądzenie kosztów postępowania. Według uzasadnienia skargi organ prowadzi postępowanie od dnia 24 czerwca 2006 r. W dniu 24 września 2015 r. skarżący wniósł zażalenie na przewlekłe prowadzenie postępowania. Organ nie dotrzymał terminu wyznaczonego przez organ wyższego stopnia. Nie informuje skarżącego o przeszkodach w załatwieniu sprawy.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Przedstawił przebieg postępowania. Organ kilkakrotnie stosował art. 36 k.p.a. W dniu 12 maja 2011 r. wszczął postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności zaświadczenia z dnia 11 marca 1998 r. potwierdzającego posiadanie prawa do rekompensaty przez poprzednika prawnego stron. Organ bezzasadnie zawieszał postępowanie.
W dniu 8 grudnia 2015 r. dokonał wezwania na podstawie art. 6 ust. 6 ustawy. Organ z urzędu zwrócił się do szeregu organów o nadesłanie niezbędnych informacji lub dokumentów. Nastąpiło to po wpłynięciu skargi. Udzielone odpowiedzi, na które organ oczekuje, pozwolą mu na wydanie postanowienia na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy. Sprawa w części dotyczącej E.Ż. i K.K. zostanie załatwiona po uzupełnieniu wniosku i zawiadomieniu Wojewody L. o prowadzonym postępowaniu.
Jak wynika z akt administracyjnych, w dniu 24.06.2006 r. wpłynęły do organu wnioski spadkobierców M. i J.K. o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty za mienie pozostawione. Do wniosków dołączono postanowienie spadkowe, wyrok sądu powszechnego ustalający opis pozostawionego mienia, oświadczenia o dotychczasowym stanie realizacji prawa do rekompensaty i o miejscach zamieszkania wraz z kserokopiami dowodów osobistych, zaświadczenie z 1998 r. i wniosek o jego unieważnienie.
W dniu 6 lipca 2006 r. organ wyznaczył termin załatwienia sprawy do dnia 31 stycznia 2007 r., w dniu 17 maja 2007 r. do dnia 30 listopada 2007 r. i w dniu 6 grudnia 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r.
W okresach tych organ nie podejmował jakichkolwiek czynności.
W dniu 23.02.2009 r. skarżący zwrócił się do organu z prośbą o przedstawienie stanu zaawansowania postępowania.
Organ nie udzielił odpowiedzi.
W dniu 12 maja 2011 r. organ zawiadomił o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności zaświadczenia. Zwrócił się do stron o podanie adresu lub oznaczenia spadkobierców spadkobierczyni po J.K..
W aktach sprawy nie ma materiałów dotyczących przebiegu i sposobu załatwienia tej sprawy.
W dniu 24.08.2012 r. wpływa do akt nadesłany przez USC akt zgonu, o co zwrócił się organ pismem z dnia 6.08.2012 r. Pismo to dołączono do akt bez zachowania chronologii, 12 kart później.
W dniu 31.08.2012 r. organ zwrócił się do sądu o informację dot. spadkobierców. W dniu 22.10.2012 r. uzyskał odpowiedź negatywną.
Postanowieniem z dnia 28 listopada 2012 r. organ zawiesił postępowanie nieważnościowe wobec nieustalenia osób spadkobierców.