Decyzja posiadająca cechę ostatecznej może być wzruszona tylko w jednym z trybów nadzwyczajnych postępowania administracyjnego.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na postanowienie Kolegium Odwoławczego (...) w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania od decyzji Prezydenta Miasta (...) na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 4 lutego 1993 r. SA/Kr 558/92
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje NSA OZ w Krakowie do ponownego rozpoznania.
Decyzja organu pierwszej instancji została potraktowana jako ostateczna nie tylko przez te strony, które - jako wnoszące wniosek o podjęcie postępowania - brały w nim czynny udział, lecz również jako ostateczną została potraktowana w postępowaniu sądowym i pociągnęło to za sobą określone skutki dla obrotu prawnego.
Pozostałe strony postępowania uzyskały wiadomość o wydanej decyzji w takim czasie i okolicznościach, że nie zachodziły podstawy do przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. Ich sytuacja prawna odpowiadała jednakże w pełni przesłankom wznowienia postępowania na podstawie art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa, ponieważ był to przypadek niezawinionego przez strony niedopuszczenia ich do udziału w postępowaniu w pierwszej instancji.
Spełniona jest również przesłanka generalna stosowania instytucji wznowienia postępowania wynikająca z brzmienia art. 145 par. 1 ab initio, a mianowicie ta, że sprawa musi być zakończona decyzją ostateczną.
Powrót sprawy do stadium postępowania zwykłego, co miałoby nastąpić w przypadku wykonania zaskarżonego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, naruszałby zasadę ogólnej trwałości decyzji ostatecznej ustanowioną w art. 16 par. 1 Kpa.