Targowiskiem jest "wszelkie miejsce", w którym prowadzony jest handel i odnosi się to zarówno do targowisk, których lokalizację ustaliła gmina w oparciu o przepisy nadal obowiązującego dekretu z dnia 2 sierpnia 1951 r. o targach i targowiskach /Dz.U. nr 41 poz. 312 ze zm./, jak również do każdego innego miejsca, a więc również hali targowej, usytuowanej na gruncie, nie będącym mieniem komunalnym.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Kolegium Odwoławczego (...) w przedmiocie opłaty targowej na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu z dnia 25 marca 1993 r. SA/Po 207/93
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ w Poznaniu do ponownego rozpoznania.
Wójt Gminy D. w decyzjach z dnia 5 września 1992 r. wymierzył Bożenie opłatę targową w związku z prowadzeniem handlu na stoiskach Nr 1 i 31 w obiekcie handlowym L. 2A i na stoisku Nr 5 w obiekcie handlowym L. 1A, na podstawie par. 1 pkt 1 uchwały Nr VII/32/92 Rady Gminy w D. z dnia 25 sierpnia 1992 r. zmieniającej uchwały tej Rady Nr I/1/92 z dnia 11 lutego 1992 r. o podatkach i opłatach lokalnych oraz Nr V/24/92 z dnia 2 czerwca 1992 r. w sprawie funkcjonowania targowisk i hal targowych na terenie Gminy D.
Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa S. decyzją z dnia 18 listopada 1992 r. utrzymało te decyzje w mocy.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w P. wyrokiem z dnia 25 marca 1993 r. uchylił decyzję Kolegium Odwoławczego, stwierdzając, że opłatę targową - w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ - pobiera się m.in. od osób fizycznych, które dokonują sprzedaży na targowiskach. Treść tego przepisu wskazuje, że każda osoba fizyczna, bez względu na to, czy prowadzi działalność gospodarczą np. z zakresu handlu, albo też w innym zakresie, czy też nie ma żadnych prawem określonych uprawnień do prowadzenia działalności, lecz dokonuje sprzedaży na targowisku - jest zobowiązana do uiszczenia opłaty. Zdaniem NSA oznacza to, że sprzedający muszą mieć swobodny dostęp do miejsc sprzedaży, który nie może być ograniczony zawartymi między właścicielem budowli /hali targowej, bazaru/ i miejsca sprzedaży umowami cywilnoprawnymi /najmu, dzierżawy/. W ocenie Sądu brak powszechnego dostępu do miejsca i budowli przeznaczonych do handlu z ręki, koszów, stoisk itp. każdej osoby fizycznej, osoby prawnej oraz jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej powoduje, że te miejsca i budowle nie spełniają funkcji targowiska w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, bowiem swobodę dostępu do targowiska mogą jedynie ograniczać jego pojemność, godziny otwarcia i inne postanowienia zawarte w regulaminie targowiska.
Kryterium powszechnej dostępności ma zatem kluczowe znaczenie dla zakwalifikowania danego miejsca do targowiska i w konsekwencji do pobierania opłaty targowej.
Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że decyzje organów obu instancji nie zawierają wszystkich niezbędnych dla wyjaśnienia sprawy ustaleń /art. 7 i art. 77 Kpa/, w szczególności, czy w obiekcie, w którym prowadzi działalność handlową skarżąca, może prowadzić taką działalność każdy inny podmiot.
Powyższy wyrok został zaskarżony rewizją nadzwyczajną wniesioną przez Ministra Sprawiedliwości. Skarżący zarzucił rażące naruszenie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa w związku z art. 1 ust. 1 dekretu z dnia 2 sierpnia 1951 r. o targach i targowiskach /Dz.U. nr 41 poz. 312 ze zm./ oraz art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ i na podstawie art. 210 Kpa wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu - Ośrodkowi Zamiejscowemu w P. do ponownego rozpoznania. Ponadto rewidujący wskazał, że Sąd dokonał interpretacji powszechnej dostępności targowiska na podstawie wykładni ustawowego wyliczenia form sprzedaż na targowisku, przyjmując, że wymienione w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/ formy handlu: z ręki, koszów, stoisk, wozów konnych, przyczep pojazdów samochodowych itp., wskazują na to, że handel jest prowadzony w miejscu powszechnie dostępnym, tzn., że każdy z handlującym może sprzedawać towar z ręki, kosza, stoiska, wozu itp., a po zakończeniu działalności handlowej w danym dniu opuszcza targowisko.