1. Przekazanie organom gmin zadań i odpowiadających im kompetencji do zatwierdzania projektów organizacji ruchu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 24 listopada 1995 r. o zmianie zakresu działania niektórych miast oraz o miejskich strefach usług publicznych /t.j. Dz.U. 1997 nr 36 poz. 224/ nie obejmuje wprowadzenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych.
2. Zgodnie z par. 1 ust. 5 rozporządzania Rady Ministrów z dnia 5 lipca 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych /Dz.U. nr 89 poz. 416/ określenie obszaru, na którym mają być pobierane opłaty za parkowanie należy do organu właściwego do zarządzania ruchem w uzgodnieniu z zarządem drogi.
Sąd Najwyższy z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Waldemara Grudzieckiego po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zbigniewa G. na uchwały Rady Miasta G. z dnia 20 czerwca 1996 r., (...) w przedmiocie zasad organizacji systemu parkowania pojazdów samochodowych i (...) w przedmiocie określenia wysokości opłat jednorazowych oraz opłat abonamentowych za parkowanie pojazdów samochodowych na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 1 grudnia 1998 r., II SA/Gd 53/97 i II SA/Gd 1205/97 oddala rewizję nadzwyczajną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z przedstawionych wyżej przesłanek oceny prawnej Ministra Sprawiedliwości nie budzą wątpliwości ustalenia wskazujące na to, że w świetle powołanych przepisów, obowiązujących w okresie podejmowania przez Radę Miasta G. przedmiotowych uchwał właściwym do wprowadzenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drodze publicznej jest organ zarządzający ruchem na tej drodze oraz, że organem tym na drogach nie będących autostradami i drogami ekspresowymi był wojewoda. W tej części stanowiska Ministra Sprawiedliwości i Naczelnego Sądu Administracyjnego są takie same. Kontrowersja dotyczy przeniesienia zadań i kompetencji w zakresie prowadzania opłat za parkowanie na drogach publicznych należących bezspornie do administracji rządowej /wojewodów/ do gmin na zasadzie ustawowego zlecenia. Według zaskarżonego wyroku brak jest podstawy prawnej do takiego wyposażenia gmin w przedmiotowe zadania i kompetencje. Minister Sprawiedliwości natomiast twierdzi, że gminy uzyskały stosowną właściwość na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 24 listopada 1995 r. o zmianie zakresu działania niektórych miast oraz o miejskich strefach usług publicznych /Dz.U. 1997 nr 36 poz. 224/.
Istota zarysowanego wyżej zasadniczego problemu rozpatrywanej sprawy sprowadzała się zatem do ustalenia tego co z zakresu właściwości organu zarządzającego ruchem zostało wydzielone, w formule właściwości zleconej, dla organów gmin.
Sąd Najwyższy nie podzielił stanowiska Ministra Sprawiedliwości z następujących powodów.
Stosownie do powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 24 listopada 1995 r. do właściwości gmin przeszły jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej, należące dotychczas do wojewodów zadania i odpowiadające im kompetencje w zakresie "zatwierdzania projektów organizacji ruchu".
Zastanawiając się co to znaczy, to jest jaki jest zakres zadań i odpowiadających im kompetencji do zatwierdzania projektów organizacji ruchu należało zwrócić uwagę na to, że - zgodnie z brzmieniem omawianego przepisu - chodzi tu o część zadań i kompetencji określonych w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym /t.j. Dz.U. 1992 nr 11 poz. 41 ze zm./. Według zaś tego wojewoda sprawuje nadzór w zakresie zarządzania ruchem na obszarze swojego działania, a ponadto jest organem zarządzającym ruchem na drogach innych niż autostrady i drogi ekspresowe. Powyższe zestawienie, z jednej strony szerokiej właściwości wojewody a z drugiej skonkretyzowanego przedmiotu zlecenia gminom /obejmującego oprócz zatwierdzania projektów organizacji ruchu prowadzenie ewidencji projektów organizacji ruchu oraz wydawanie zezwoleń na niestosowanie się do niektórych znaków drogowych wskazuje na to, że w ustawie z dnia 24 listopada 1995 r. nie zmieniono co do zasady właściwości organów państwowych w przedmiotowych sprawach z zakresu administrowania drogami publicznymi i ruchem na drogach publicznych. Ustawa z dnia 24 listopada 1995 r. nie zmieniła podziału zadań i kompetencji między organy samorządu terytorialnego. Nadzór w zakresie zarządzania ruchem oraz zespół właściwości i kompetencji przynależny do organów zarządzających ruchem nadal pozostawał w obrębie administracji rządowej.