Jednym z podstawowych założeń reformy ustrojowej administracji terenowej w państwie, wedle którego we wszystkich indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej, załatwianych przez organy jednostek samorządu terytorialnego, od dnia 1 stycznia 1999 r. obowiązywać miało prawne domniemanie /praesumptio iuris/ kompetencji na rzecz samorządowych kolegiów odwoławczych, chyba że przepis ustawy szczególnej w odniesieniu do określonej kategorii spraw stanowi inaczej /art. 17 pkt 4 Kpa oraz art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych - Dz.U. nr 122 poz. 593 ze zm. - w obu wypadkach w wersji obowiązującej od dnia 1 stycznia 1999 r./.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Bogumiły D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia 24 marca 1999 r. (...) w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku okresowego oraz zasiłku stałego na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 30 listopada 1999 r., I SA 741/99 i I SA 1529/99 - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. - po rozpatrzeniu odwołań Bogumiły D. od dwóch decyzji Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Dz., a mianowicie od decyzji z dnia 2 marca 1999 r. o odmowie przyznania zasiłku okresowego oraz od decyzji z dnia 3 marca 1999 r. o odmowie przyznania zasiłku stałego - dwiema decyzjami z dnia 24 marca 1999 r. (...) utrzymało w mocy powyższe decyzje organu pierwszej instancji. Następnie, w wyniku skargi Bogumiły D., Naczelny Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 30 listopada 1999 r. /I SA 741/99 oraz I SA 1529/99/ stwierdził nieważność obu wymienionych wyżej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Naczelny Sąd Administracyjny - wskazał, że przyznawanie zasiłków stałych i okresowych należy do zleconych gminie zadań z zakresu administracji rządowej /art. 11 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej - t.j. Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm. - powoływanej nadal jako: ustawa o pomocy społecznej/, a z kolei z przepisów art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych /Dz.U. nr 122 poz. 593 ze zm. powoływanej nadal jako: ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych/, w brzmieniu nadanym temu przepisowi ustawą z dnia 18 grudnia 1998 r. o zmianie ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych /Dz.U. nr 162 poz. 1124 - powoływanej nadal jako: ustawa o zmianie ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych/ oraz art. 2 pkt 1 i art. 4 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie /Dz.U. nr 91 poz. 577 - powoływanej nadal jako: ustawa o administracji rządowej województwa/ wynika, że samorządowe kolegia odwoławcze są organami wyższego stopnia w rozumieniu przepisów art. 17 pkt 1 Kpa jedynie w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej, które należą do właściwości jednostek samorządu terytorialnego, a w innych sprawach tylko wówczas, gdy wyraźny przepis ustawy tak stanowi. Ponieważ w danym wypadku brak było takiego wyraźnego upoważnienia ustawowego, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził nieważność zaskarżonych decyzji, uznając że zostały naruszone przepisy o właściwości /art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm. - powoływanej nadal jako: ustawa o NSA/.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego pismem z dnia 12 czerwca 2000 r. (...) wniósł rewizję nadzwyczajną od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 30 listopada 1999 r. /I SA 741/99 oraz I SA 1529/99/, zarzucając rażące naruszenie:
po pierwsze - art. 17 pkt 1 Kpa - w brzmieniu ustalonym art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 29 grudnia 1998 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrożeniem reformy ustrojowej państwa /Dz.U. nr 162 poz. 1126 - powoływanej nadal jako: ustawa o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrożeniem reformy ustrojowej państwa/ w związku z art. 36 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej oraz art. 1 ust. 1 ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych - w brzmieniu ustalonym art. 1 pkt 1 ustawy o zmianie ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych oraz w związku z art. 4 ust. 1, art. 6 i art. 7 ustawa o zmianie ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych, a także w związku z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy o administracji rządowej w województwie /Dz.U. nr 22 poz. 268 - powoływanej nadal jako: ustawa o zmianie ustawy Kpa/ - ponieważ zaskarżone decyzje dotyczyły spraw wszczętych przed organem pierwszej instancji w dniu 11 lutego 1999 r., a więc już po dniu 31 grudnia 1998 r.; z powołanych przepisów wynika bowiem, że w odniesieniu do spraw wszczętych już po dniu 31 grudnia 1998 r. obowiązuje domniemaniem kompetencji na rzecz samorządowych kolegiów odwoławczych we wszystkich sprawach, w których jako organ pierwszej instancji orzekały organy jednostek samorządu terytorialnego po drugie - art. 39 ust. 5 ustawy z dnia 8 marca 1999 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm. - powoływanej nadal jako: ustawa o samorządzie gminnym/ - w brzmieniu ustalonym art. 10 pkt 9 ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrożeniem reformy ustrojowej państwa w związku z art. 9 ust. 1 i art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 46 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej;