Prawu administracyjnemu nie jest znana konstrukcja bezwzględnej nieważności /nieważności z mocy prawa/ decyzji dotkniętych nawet kwalifikowanymi wadami prawnymi.
Przedsiębiorstwo A. 12 października 1995 r. wystąpiło z wnioskiem o zwrot nadpłaty podatku dochodowego za lata 1989-1990 z tytułu pobranego przez budżet podatku dochodowego od różnic kursowych. W wyniku kontroli przeprowadzonej w listopadzie 1995 r. przez Urząd Skarbowy W. stronie skarżącej zwrócona została nadpłata podatku dochodowego wraz z odsetkami za zwłokę od 1 stycznia 1994 r. Strona skarżąca 11 grudnia 1995 r. wystąpiła z wnioskiem o zwrot odsetek od nadpłaty podatku za okres do 31 grudnia 1993 r. Wniosek ten został załatwiony decyzją odmowną. Od decyzji tej złożone zostało odwołanie wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym za lata 1989-1990.
Decyzją z 31 maja 1997 r. Izba Skarbowa w W. uchyliła zaskarżoną decyzję. Jednakże mimo wniosku, Izba Skarbowa nie orzekła o istnieniu nadpłaty natomiast nadpłata. stwierdzona została decyzją Urzędu Skarbowego z 30 września 1996 r. Izba Skarbowa w W. przekazując wydanie decyzji o istnieniu nadpłaty do Urzędu Skarbowego starała się - jak podkreślono w skardze - uniknąć odpowiedzialności wynikającej z art. 29 ustawy o zobowiązaniach podatkowych w brzmieniu obowiązującym do końca 1993 r. Decyzja ta zmieniłaby bowiem decyzję ustalającą podstawę opodatkowania, zatwierdzającą bilans przedsiębiorstwa. Tak więc zgodnie z art. 29 ustawy o zobowiązaniach podatkowych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 1993 r., skarżącemu przedsiębiorstwu należałyby się odsetki od nadpłaconych podatków za lata 1989-1993. Unikanie odpowiedzialności, wykorzystywanie w tym celu uprawnień wynikających z dwuinstancyjności postępowania administracyjnego jest - w ocenie skarżącego przedsiębiorstwa - naruszeniem zasady państwa prawnego sformułowanej w art. 1 Konstytucji RP.
Urząd Skarbowy W.-M. decyzją (...) odmówił oprocentowania nadpłaty za lata 1989-1993 uzasadniając, że nie zostały spełnione warunki przewidziane w art. 29 ustawy o zobowiązaniach podatkowych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 1993 r. Od decyzji tej strona skarżąca złożyła odwołanie do Izby Skarbowej w W., która decyzję zaskarżoną utrzymała w mocy.
W uzasadnieniu skarżonej decyzji Izba Skarbowa w W. stwierdziła między innymi, że obowiązkowe zatwierdzenie bilansu przedsiębiorstwa nie jest decyzją, a przedsiębiorstwo dokonało "samoopodatkowania".
Weryfikacja bilansów za lata 1989 i 1990 odbywała się na podstawie przepisów zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 lipca 1982 r. oraz rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 1990 r. Z treści powołanych rozporządzeń jednoznacznie wynika, że zweryfikowany przez izbę skarbową bilans jest podstawą do dokonania rozliczeń z budżetem. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że jednym z podstawowych rozliczeń z budżetem jest konieczność rozliczenia podatku dochodowego. Wysokość zobowiązania podatkowego może być ustalana w sposób bezpośredni /w decyzji określona jest konkretna suma/ lub przez ustalenie podstawy opodatkowania, bowiem procentowa wysokość podatku wynika bezpośrednio z przepisu i jest przez ustawodawcę jednoznacznie określona. Zatwierdzenie przez izbę skarbową bilansu jest - zdaniem skarżącego przedsiębiorstwa - jednoznaczne z ustaleniem podstawy opodatkowania, a co za tym idzie wysokości podatku.