Od osób kierujących i odpowiadających za finanse danej jednostki zależało, czy i jakie podejmą działania w zakresie dostosowania poziomu zatrudnienia w jednostce do jej możliwości finansowych, wynikających z planu. Jednostka sektora finansów publicznych może bowiem dysponować tylko takimi środkami, jakie zostaną przyznane jej w planie finansowym, i nie może dokonywać wydatków przekraczających wysokość zatwierdzoną w planie, ani zaciągać przekraczających plan zobowiązań.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Alicji P. i Kazimierza T. na orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów z dnia 10 kwietnia 2000 r. (...) w przedmiocie naruszenia dyscypliny finansów publicznych - oddala skargę.
Kazimierz T. - dyrektor Centrum Kształcenia Praktycznego w S. oraz Alicja P. - główna księgowa tej jednostki na mocy orzeczenia Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Wojewodzie z dnia 6 grudnia 1999 r. (...) zostali uznani winnymi nieumyślnego popełnienia w 1998 r. czynów, stanowiących wówczas naruszenie dyscypliny budżetowej, określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe /Dz.U. 1993 nr 72 poz. 344 ze zm./:
- w pkt 2, poprzez przekroczenie planów finansowych wydatków jednostki - w rozdziale 8011 Szkoły zawodowe, w par. 11 wynagrodzenia osobowe pracowników - o kwotę 22.122 zł,
- w pkt 8, poprzez zaciągnięcie zobowiązań, które - przy uwzględnieniu wymagalnych terminów płatności i zobowiązań wymagalnych z okresów poprzedzających rok budżetowy - przekroczyły plan finansowy jednostki o kwotę 27.678 zł,
- w pkt 9, poprzez pobranie z rachunku bankowego środków na wynagrodzenia w jednostce budżetowej bez jednoczesnego opłacenia należnych składek na rzecz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i Funduszu Pracy - w kwocie 39.048 zł.
Komisja uznała, że wymienione czyny stanowią także naruszenie dyscypliny finansów publicznych w rozumieniu art. 138 ust. 1 /odpowiednio/ pkt 2, 7 i 8 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych /Dz.U. nr 155 poz. 1014 ze zm./ i wymierzyła każdemu z Obwinionych karę łączną upomnienia.
Po rozpatrzeniu odwołania Główna Komisja Orzekająca w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów w orzeczeniu z dnia 10 kwietnia 2000 r. (...) orzekła:
- o umorzeniu postępowania, na podstawie art. 197 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, w zakresie popełnionego przez obwinionych czynu, o którym była mowa w art. 57 ust. 1 pkt 9 Prawa budżetowego, gdyż nie jest on tożsamy z czynem, wymienionym w art. 138 ust. 1 pkt 8 ustawy o finansach publicznych, wobec czego nie mógł być uznany w momencie orzekania za naruszenie dyscypliny finansów publicznych,
- w pozostałym zakresie zaskarżone orzeczenie utrzymała w mocy. Ustosunkowując się do zarzutów podniesionych w odwołaniu Główna Komisja Orzekająca podniosła, że Obwinieni powinni mieć świadomość, że w razie nie spełnienia obietnic jednostki nadrzędnej, dotyczących zwiększenia planu finansowego lub przejęcia powstałych zobowiązań, ponoszą całkowitą odpowiedzialność za przekroczenie planu. Dokonywanie wydatków budżetowych może bowiem następować tylko w granicach kwot określonych w budżecie, z uwzględnieniem dokonywanych przeniesień. Natomiast zaciąganie zobowiązań na realizację zadań możliwe jest tylko do wysokości wydatków ujętych w zatwierdzonym planie.
Zdaniem organu drugiej instancji wymierzona przez organ pierwszej instancji kara za popełnienie czynów, stanowiących w 1998 r. naruszenie dyscypliny budżetowej była adekwatna w stosunku do stopnia naruszenia i uwzględniała dotychczasową niekaralność oraz zachowanie obwinionych, po popełnieniu tych czynów.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Alicja P. i Kazimierz T. zwrócili się o "wyrozumiałość i uniewinnienie". Podnieśli, że uzasadnienie orzeczenia kary upomnienia jest niesprawiedliwe, gdyż naruszenie prawa nastąpiło nie z ich winy, przy dołożeniu przez nich najwyższej staranności i w szczególnych okolicznościach. Kuratorium Oświaty, będące organem prowadzącym ich placówkę nie zabezpieczyło w pełni środków na płace, ZUS i FP mimo ich usilnych starań. Na swoje monity uzyskiwali ustne zapewnienia, że wszelkie ewentualne zadłużenia przejmie Kuratorium. Jako okoliczności łagodzące należy uznać następujące fakty: