Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalający skargę oznacza jedynie, że w ocenie Sądu zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu zobowiązującym Sąd do jej uchylenia bądź stwierdzenia nieważności, nie wyłącza natomiast możliwości skorzystania przez organ administracji, który wydał decyzję, bądź przez organ wyższego stopnia, zmiany tej decyzji w trybie art. 154 lub art. 155 Kpa, jeżeli zachodzą przesłanki przewidziane w tych przepisach.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu w P. na decyzję Głównego Urzędu Ceł z dnia 2 listopada 1984 r. w przedmiocie orzeczenia przepadku publikacji.
Po rozpatrzeniu odwołania Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu w P., Główny Urząd Ceł decyzją z dnia 2 listopada 1984 r. nr KC III-44-547/84 utrzymał w mocy decyzję Urzędu Celnego Pocztowego w W. z dnia 28 sierpnia 1984 r. nr 44-1493/84 i nr 44-1494/84 o orzeczeniu przepadku 9 publikacji o tytułach "Puls" nr 30, "Krytyka" nr 13/14, "Zeszyty historyczne" nr 66/83 i 68/84, "Dziennik pisany nocą", "Pustynia Gobi", "Krytyka" nr 12, "Szkoła dla głupków" i "Folwark zwierzęcy". W uzasadnieniu swej decyzji Główny Urząd Ceł podał, że przywóz publikacji o treści szkodliwej dla dobra i interesów PRL jest zakazany i w razie stwierdzenia tej okoliczności urząd celny ma obowiązek wydać decyzję o ich przepadku na mocy art. 13 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 26 marca 1975 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 10 poz. 56 ze zm./.
Biblioteka Instytutu Filologii Polskiej jest biblioteką naukową i ma do niej zastosowanie przepis szczególny, a mianowicie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./. Przepis ten uprawnia biblioteki naukowe do sprowadzania i gromadzenia w celach uzasadnionych ich statutową działalnością publikacji zagranicznych, których rozpowszechnianie jest zakazane. Dotyczy to jednak tylko tych publikacji, które na mocy zarządzenia Prezesa Głównego Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk zostały pozbawione debitu komunikacyjnego lub na mocy decyzji Okręgowego Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk zostały zakazane do rozpowszechniania /art. 16 ust. 1, 2 i 3 ustawy o kontroli publikacji i widowisk/. Publikacje będące przedmiotem postępowania nie zostały pozbawione debitu komunikacyjnego ani nie orzeczono zakazu ich rozpowszechniania, toteż nie ma do nich zastosowania wyjątek, o którym mowa w art. 13 ust. 1 prawa celnego. Z tego względu Główny Urząd Ceł uznał, że decyzje Urzędu Celnego Pocztowego są zgodne z prawem i nie znalazł podstaw do ich uchylenia lub zmiany.
Na decyzję tę wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Rektor Uniwersytetu w P. z wnioskiem o jej uchylenie i przekazanie sprawy Głównemu Urzędowi Ceł do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu skargi Rektor podał, że biblioteki naukowe i biblioteki stowarzyszeń twórczych i towarzystw naukowych, na mocy art. 16 ust. 3 ustawy o kontroli publikacji i widowisk, mogą sprowadzać i gromadzić w celach uzasadnionych ich statutową działalnością publikacje zagraniczne, których rozpowszechnianie jest zakazane. Gdyby Instytutowi nie było wolno sprowadzać i gromadzić publikacji zagranicznych, zadania nałożone na instytut byłyby zawężone do publikacji krajowych, a to wyeliminowałoby polskie instytuty ze światowej nauki. Orzeczenie o przepadku książek spowoduje, że zagraniczny nadawca przesyłek zaprzestanie nadsyłania Uniwersytetowi dalszych publikacji. Nadto w skardze podniesiono, że organy administracji celnej nie uzasadniły należycie swej decyzji, stwierdzając jedynie lakonicznie, że nadesłane publikacje zawierają treści szkodliwe dla dobra i interesów PRL. Tak lakoniczne uzasadnienie decyzji pozbawia stronę możliwości obrony interesów, gdyż nie jest jej znana treść publikacji.