Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, że organy obu instancji, w wyniku błędnej wykładni art. 30 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, badały jedynie, czy w stosunku do A. P. zachodzą przesłanki do umorzenia jego należności opisane w art. 30 ust. 1 powołanej ustawy. Podkreślić trzeba, że skarżący w toku postępowania administracyjnego (np. w odwołaniu) powoływał się na swoją trudną sytuację życiową (chorobę i niezdolność do samodzielnego funkcjonowania). Jednakże błędna wykładnia art. 30 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów sprawiła, że organy w ogóle nie rozważały zastosowania art. 30 ust. 2. W ocenie Sądu stanowiło to naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Dlatego przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organy zobowiązane będą ocenić również podstawy do zastosowania art. 30 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów.
W związku z powyższym orzeczono jak punkcie I sentencji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" oraz art. 135 ppsa.
W przedmiocie kosztów orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 ppsa. Skarżący był reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym i dlatego zasądzono na rzecz skarżącego koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. nr 10, poz. 65 ze zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).