Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Pasternak Sędziowie WSA Dorota Dąbek (spr.) WSA Tadeusz Wołek Protokolant Ewelina Knapczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2013 r. sprawy ze skargi O. S. na uchwałę Rady Gminy K z dnia 19 kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie likwidacji Szkoły Podstawowej w K skargę oddala
wyroku WSA w Krakowie z dnia 28 listopada 2013r.
W dniu 19 kwietnia 2011r. Rada Gminy K podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie likwidacji Szkoły Podstawowej w K. Została ona podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. h w związku z art. 89 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), art. 59 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 w związku z art. 5c pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004r. nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) oraz art. 12 ust. 1 pkt 2, ust. 3, ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz. U. nr 157, poz. 1240 z późn. zm.). Zgodnie z § 1 tej uchwały Szkoła Podstawowa w K miała zostać zlikwidowana z dniem 31 sierpnia 2011r. Natomiast w myśl § 4 ust. 2 uchwały, majątek likwidowanej jednostki miał pozostać własnością Gminy K.
Pismem z dnia 27 sierpnia 2012r. O. S., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wezwała Radę Miejską w K do usunięcia naruszenia prawa uchwałą z dnia 19 kwietnia 2011r. Nr [...] w sprawie likwidacji Szkoły Podstawowej w K. Zdaniem pełnomocnika O. S., przedmiotowa uchwała została wydana z naruszeniem art. 12 ust. 3 ustawy o finansach publicznych poprzez niezawarcie w niej obligatoryjnego rozstrzygnięcia o przeznaczeniu mienia likwidowanej jednostki. Pełnomocnik O. S. stwierdził, że w orzecznictwie powyższe naruszenie prawa uznaje się za podstawę wystarczającą do stwierdzenia nieważności uchwały nim dotkniętej. Jako przykład wskazał rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia 5 stycznia 2012r. nr [...].
W dniu [...] 2012r. Rada Gminy K podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie nieuwzględnienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. W uzasadnieniu tej uchwały Rada Gminy K stwierdziła, iż zarzut naruszenia art. 12 ust. 3 ustawy o finansach publicznych nie jest zasadny. Rada Gminy K wskazała, iż powyższy przepis obliguje organ do określenia przeznaczenia mienia znajdującego się w zarządzie likwidowanej jednostki budżetowej. Warunkiem stosowania tego przepisu jest istnienie mienia znajdującego się w zarządzie likwidowanej jednostki budżetowej. Rada Gminy K uznała, iż w przypadku zlikwidowanej szkoły w K przepis ten nie ma jednak zastosowania, albowiem szkoła ta nie miała mienia przekazanego jej w zarząd. Poza tym w § 4 ust. 2 uchwały z dnia 19 kwietnia 2011r. Nr [...] jednoznacznie określono, że majątek likwidowanej szkoły pozostaje własnością Gminy K, a więc, zdaniem Rady Gminy K, w kwestionowanej uchwale jednoznacznie została rozstrzygnięta kwestia majątku likwidowanej szkoły. Odnośnie natomiast przywołanego przez pełnomocnika O. S. rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody z dnia 5 stycznia 2012r. nr [...] Rada Gminy K stwierdziła, iż rozstrzygnięcie takie nie zapadło w w/w sprawie, a w związku z tym powołanie się na nie w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa jest bezprzedmiotowe. Rada Gminy K uznała zatem, iż brak jest podstaw do uwzględnienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
Pismem z dnia 30 października 2012r. O. S. wniosła skargę na uchwałę Rady Gminy K z dnia 19 kwietnia 2011r. Nr [...] w sprawie likwidacji Szkoły Podstawowej w K, domagając się stwierdzenia jej nieważności. Zaskarżonej uchwale skarżąca zarzuciła naruszenie art. 12 ust. 3 ustawy o finansach publicznych poprzez brak rozstrzygnięcia o przeznaczeniu mienia likwidowanej jednostki. Zdaniem skarżącej, jej interes prawny w zaskarżeniu przedmiotowej uchwały przejawia się w postaci interesu prywatnoprawnego w sferze prawa pracy, albowiem stwierdzenie nieważności tej uchwały może skutkować dla niej uwzględnieniem powództwa o przywrócenie do pracy w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym (sygn. akt: [...]). Skarżąca stwierdziła, iż orzecznictwo sądów administracyjnych wprost wskazuje, że tego rodzaju interes prawny wyczerpuje dyspozycję normy zawartej w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.