Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Lechowski Sędziowie WSA Halina Jakubiec (spr.) WSA Tadeusz Wołek Protokolant Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2011 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 24 maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia w postaci gorącego posiłku stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji
Decyzją z dnia 24 maja 2010 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy orzeczenie Prezydenta Miasta [...] 2010 r. [...] przyznające M. G. świadczenie w postaci gorącego posiłku od dnia 1 kwietnia 2010 r. do dnia 30 kwietnia 2010 r.
Jako podstawę prawną organ odwoławczy powołał art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego ( Kpa) oraz art. 2, art. 3, art. 4, art. 8, art. 28 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. 2009 r. Nr 175 poz. 1362 ze zm. ), art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" (Dz. U. Nr 267, poz. 2259).
Decyzja zapadła na tle następującego stanu sprawy:
W dniu [...] 2010 r. Prezydent Miasta poza powołaną wyżej decyzją przyznającą M. G. ww. świadczenie wydał także trzy inne decyzje, w których odmówił M. G. przyznania pomocy w formie zasiłku okresowego ([...]), a nadto odmówił zasiłków celowych na uregulowanie opłat za zużycie energii elektrycznej ([...]) oraz zasiłku celowego na uregulowanie opłat za gaz ([...]).
Od tych odmownych decyzji M. G. wniósł do Samorządowego Kolegium Odwoławczego odwołanie nie precyzując odrębnych zarzutów do każdej z nich lecz polemizując ze sposobem oceny jego sytuacji jako nie uprawniającej go do udzielenia pomocy o którą się ubiegał.
Organ odwoławczy rozpatrując odwołanie M. G. od decyzji odmawiających mu dochodzonych świadczeń, objął postępowaniem odwoławczym także decyzję organu pierwszej instancji, przyznającą świadczenie w formie gorącego posiłku, wydając opisaną na wstępie decyzję.
Powyższa decyzja organu odwoławczego stała się przedmiotem skargi M. G. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, którą wniósł, obejmując jednym pismem także skargi na decyzje wydane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w pozostałych sprawach.
W skardze zawarta została polemika ze sposobem działania organu odwoławczego, a w szczególności podniesiony został zarzut niekompetencji urzędników, zarówno organu pierwszej, jak i drugiej instancji, rozpatrujących jego sprawy.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko, wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Na rozprawie w dniu 23 lutego 2011 r. skarżący potwierdził, że nie wniósł odwołania od decyzji, przyznającej mu zasiłek celowy na gorący posiłek, ani nie było jego zamiarem kwestionowanie tej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. W myśl zaś § 2 art. 1 cyt. ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.
Z wymienionych przepisów wynika, że sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, czy jest ona zgodna z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z przepisami postępowania przed organami administracji publicznej, przy czym w myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. - w skrócie ppsa) sąd, rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi ani powołaną podstawą prawną.
Badając legalność zaskarżonej decyzji Sąd stwierdził rażące naruszenie przez organ odwoławczy orzekający w sprawie przepisów, w szczególności art. 138 Kpa albowiem warunkiem jego zastosowania jest wniesienie prze stronę odwołania. Tymczasem ani z treści odwołania wniesionego przez skarżącego w dniu 16 kwietnia 2010 r. ani nawet z okoliczności sprawy nie wynika, aby odwołaniem objęta była decyzja, której dotyczyło będące przedmiotem oceny Sądu postępowanie odwoławcze. W sytuacji, w której organ miał wątpliwość co do sformułowań odwołania dotyczącego wydanych w dniu 30 marca 2010 r. decyzji, powinien wezwać skarżącego do uzupełnienia odwołania poprzez jego sprecyzowanie w trybie art. 64 § 2 Kpa. Natomiast wdrożenie postępowania odwoławczego w sytuacji, w której od decyzji będącej przedmiotem tego postępowania nie zostało wniesione żadne odwołanie, stanowiło rażące naruszenie przepisów postępowania, kwalifikujące się jako wada określona w art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.
Tym samym spełniona została dyspozycja przepisu art. 145 § 1 pkt 2 ppsa, co uzasadnia stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, dlatego orzeczono stwierdzenie przez Sąd nieważności zaskarżonej decyzji.