Dnia 5 grudnia 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski, Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak, Asesor WSA Ewa Alberciak /spr./, Protokolant Asystent sędziego Piotr Pietrasik, po rozpoznaniu dniu 5 grudnia 2006 roku na rozprawie sprawy ze skargi S. W., opiekuna prawnego M. K., na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.
III SA/Łd 377/06
Uzasadnienie
Decyzją z dnia [...] Nr [...], wydaną na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tj. Dz. U. Nr 90 z 1998 r., poz. 575 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. Nr 132, poz. 1115) i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po analizie zgromadzonej dokumentacji i rozpatrzeniu odwołania od decyzji Nr [...] Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. z dnia [...] znak: [...] nie stwierdzającej u M. K. choroby zawodowej pod postacią przewlekłego zatrucia disiarczkiem węgla (dwusiarczkiem węgla), Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wyjaśniono, że z analizy przebiegu zatrudnienia i narażenia zawodowego wynika, że M. K. w latach 1968-1984 był zatrudniony na różnych stanowiskach pracy w ZWCH A w narażeniu na działanie m.in. dwusiarczku węgla. Wszystkie stanowiska pracy, czynniki szkodliwe, ich stężenia i czas ekspozycji na te czynniki zostały podane w karcie oceny narażenia zawodowego. M. K. otrzymuje od 1984r. świadczenia rentowe z powodu rozpoznanej schizofrenii paranoidalnej. Na badania został skierowany w celu rozpoznania choroby zawodowej przez lekarza chorób wewnętrznych B. Ż. z NZOZ B w T., który w dniu 15 września 2004r. dokonał zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej Państwowemu Powiatowemu Inspektorowi Sanitarnemu w T. podając nazwę choroby zawodowej -przewlekłe zatrucie CS2. Skierowanie i zgłoszenie zostały wystawione po 20 latach od ustania zatrudnienia i narażenia zawodowego zainteresowanego na disiarczek węgla, co rodzi domniemanie, że lekarze psychiatrzy badający i leczący zainteresowanego, w tym lekarze z Wojewódzkiego Szpitala Psychiatrycznego w W., w którym przebywał M. K. od 23 czerwca 1999r. nie dopatrzyli się etiologii zawodowej w rozpoznanych u niego chorobach, bowiem w przeciwnym wypadku dokonaliby zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej, do czego obligowały ich przepisy dotyczące chorób zawodowych.
Organ odwoławczy wskazał, iż M. K. został poddany dwukrotnie badaniom specjalistycznym w uprawnionych do orzekania o chorobach zawodowych jednostkach organizacyjnych służby zdrowia tj. Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł. oraz, po odwołaniu się od orzeczenia tej Poradni, w Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy w Ł.. W wyniku badań specjalistycznych przeprowadzonych przez ww. placówki M. K. uzyskał orzeczenia lekarskie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej pod postacią przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla. Orzeczenie Nr [...] Poradni WOMP w Ł. z dnia [...] zawiera m.in. informację, że wykonane w Poradni konsultacje i badania specjalistyczne nie ujawniły cech uszkodzenia ośrodkowego i/lub obwodowego układu nerwowego pod postacią encefalopatii i/lub polineuropatii toksycznej, które można by uznać za następstwo zdrowotne pracy w narażeniu na czynnik neurotoksyczny, jakim jest dwusiarczek węgla. Badanie neurologiczne wykazało u badanego parkinsonizm polekowy w przebiegu leczenia schizofrenii lekiem Rispolept. Zaburzenia psychotyczne o typie schizofrenii nie są następstwem pracy w narażeniu na czynnik neurotoksyczny, jakim jest dwusiarczek węgla i są to schorzenia samoistne występujące w populacji ogólnej, nie będącej narażoną na szkodliwości chemiczne. W orzeczeniu tym stwierdzono brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej pod postacią przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla.