Dnia 25 stycznia 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Janusz Nowacki, Sędzia NSA Teresa Rutkowska, Protokolant Asystent sędziego Beata Czyżewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2007 r. sprawy ze skargi J. P. na orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego przy Okręgowym Inspektoracie Służby Więziennej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wydalenia ze służby 1. uchyla zaskarżone orzeczenie; 2. stwierdza, że zaskarżone orzeczenie nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku.
Orzeczeniem z dnia [...] nr [...] Dyrektor Aresztu Śledczego w Ł., działając na podstawie art. 130 ust. 1 i art. 31 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2002r. Nr 207, poz. 1761 ze zm.) oraz § 21 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 listopada 1996r. w sprawie regulaminu dyscyplinarnego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz. U. Nr 135, poz. 634 ze zm.), uznał [...] J. P. - [...] strażnika [...] Aresztu Śledczego w Ł. za winnego tego, że nie poinformował przełożonych o swojej znajomości z przebywającymi w Areszcie Śledczym w Ł. tymczasowo aresztowanymi S. Ł. i R. A. oraz w okresie od lipca do października 2005 roku, w trakcie pełnienia służby, utrzymywał z wyżej wymienionymi osadzonymi nielegalne kontakty w oddziałach mieszkalnych oraz przekazywał im paczki z artykułami żywnościowymi - co stanowi naruszenie art. 125 ust. 3 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996r. o Służbie Więziennej i na podstawie art. 126 ust. 1 pkt 9 ustawy wymierzył karę dyscyplinarną wydalenia ze służby. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż całość zgromadzonego w postępowaniu dyscyplinarnym materiału dowodowego potwierdza zarzuty przedstawione obwinionemu. W ocenie organu [...] J. P. świadomie naruszył obowiązujący przepis § 20 Regulaminu w sprawie sposobu pełnienia służby przez funkcjonariuszy Służby Więziennej, który obliguje do pisemnego poinformowania drogą służbową przełożonego o każdym przypadku osadzenia w jednostce, w której pełni służbę, osoby, z którą wiążą go bliskie stosunki osobiste. Konsekwencją tego zaniechania było wejście obwinionego w nielegalne kontakty z tymczasowo aresztowanymi. Zdaniem organu, działanie obwinionego miało charakter całkowicie świadomy i umyślny i doprowadziło do naruszenia dyscypliny służbowej przez innych funkcjonariuszy, którzy w źle pojętej "solidarności koleżeńskiej" umożliwili mu te kontakty. Organ podał, iż jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary wzięto pod uwagę postawę obwinionego - jego bezkrytyczny stosunek do popełnionego naruszenia dyscypliny służbowej, przejawiający się brakiem skruchy oraz zrozumienia wagi popełnionych przekroczeń. Zdaniem organu, postawa obwinionego wskazuje na niezrozumienie przez niego podstawowych zasad etyki zawodowej, jakimi winien kierować się w swoim postępowaniu funkcjonariusz, a swoim postępowaniem obwiniony godził w godność i dobre imię służby, które winny być dla niego wartościami nadrzędnymi i którymi przede wszystkim winien kierować się wykonując obowiązki służbowe. W ocenie Dyrektora Aresztu Śledczego w Ł., swoim postępowaniem obwiniony tym wartościom zaprzeczył, wykazując przy tym jednocześnie brak jakiejkolwiek refleksji, która mogłaby stanowić podstawę doszukania się w jego postępowaniu i postawie okoliczności łagodzących.
W zażaleniu z dnia [...] J. P. poprosił o rozpatrzenie jego sprawy przez Sąd Dyscyplinarny przy O.I.S.W. w Ł. i ocenę wymierzonej kary do stopnia popełnionych przewinień. Podniósł, iż nie zdawał sobie w pełni sprawy, iż luźna znajomość, polegająca na tym, że dwukrotnie dokonywał napraw instalacji gazowej w warsztacie tymczasowo osadzonego, obliguje go do zastosowania się do wymogów § 20. Wskazał, iż nie przypuszczał, iż dotyczy to także relacji między usługodawcą a usługobiorcą, tym bardziej, że nie był z osadzonym spokrewniony i nie utrzymywał z nim żadnych kontaktów towarzyskich. J. P. stwierdził również, iż nie podał osadzonemu nic, co mogłoby godzić w bezpieczeństwo jednostki, a jedynie kierowany ludzkim odruchem chciał mu pomóc, podając papierosy. Podniósł, iż przy wymierzeniu kary nie wzięto pod uwagę jego dotychczasowej nienagannej służby, a także nagród za wzorową i sumienną pracę. Dodał, iż ostatnio opinia służbowa była pozytywna. W ocenie J. P., popełnienie błędu może zdarzyć się każdemu, ale wymierzona mu kara nie jest współmierna do przewinienia i nie daje możliwości zrehabilitowania się rzetelna służbą.