Dnia 22 maja 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Furmanek (spr.) Sędzia WSA Ewa Alberciak Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Kowalska Protokolant specjalista Aneta Brzezińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2018 roku sprawy ze skargi M. M. na uchwałę Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 31 sierpnia 2016 r. nr XXXIII/860/16 w przedmiocie wprowadzenia przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu taksówkami osobowymi oraz dodatkowych oznaczeń identyfikujących taksówkę osobową na obszarze Miasta Łodzi oddala skargę.
W dniu 31 sierpnia 2016 roku Rada Miejska w Łodzi, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 3 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 994 ze zm.) oraz art. 15 ust. 5 i ust. 7 ustawy z 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (tj. Dz.U. z 2017 r., poz. 1983, ze zm.) [dalej: ustawa - Prawo przewozowe] podjęła uchwałę Nr XXXIII/860/16 w przedmiocie wprowadzenia przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu taksówkami osobowymi oraz dodatkowych oznaczeń identyfikujących taksówkę osobową na obszarze Miasta Łodzi (Dziennik Urzędowy Województwa Łódzkiego z 21 września 2016 r., poz. 4037) [dalej: uchwała].
Niniejszą uchwałę w zakresie § 17 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi M. M. - reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie prawa polegające na:
• uchybieniu zasadzie wolności gospodarczej gwarantowanej w art. 20 i 22 Konstytucji RP;
• przekroczeniu zakresu upoważnienia ustawowego zamieszczonego w art. 15 ust. 7 ustawy - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r., Nr 1983);
• naruszeniu postanowień § 24 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz U. z 2016 r., poz. 2022 ze zm.) poprzez wadliwą wykładnię, polegającą na uznaniu, że upoważnienie dla organu gminy obejmuje także możliwość ustanowienia w akcie prawa miejscowego oznaczenia odnoszącego się także do kierowcy nie zaś jedynie identyfikujących miejscową taksówkę.
Stawiając tak sformułowane zarzuty wnosił o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w zaskarżonej części oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego wskazując na treść art. 15 ust. 7 ustawy - Prawo przewozowe stwierdził, że delegacja ustawowa upoważniła organy właściwych gmin do wprowadzenia obowiązków stosowania dodatkowych oznaczeń wyłącznie w odniesieniu do taksówek, nie zaś kierowców obsługujących te pojazdy (taksówkarzy). Natomiast w zaskarżonej uchwale treść identyfikatora określono wbrew art. 15 ust. 7 ustawy - Prawo przewozowe, bowiem w świetle § 17 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 mają się w nim znajdować również dane osobowe kierowcy. W ten sposób w akcie prawa miejscowego dokonano również nieuprawnionego ograniczenia swobody działalności gospodarczej, gwarantowanej w art. 20 i 22 Konstytucji RP. W uchwale w § 17 ust. 1 pkt 1 i 2 zobligowano bowiem przedsiębiorców do umieszczenia w każdej taksówce identyfikatora, w treści którego musi znajdować się aktualna fotografia kierowcy o wymiarach 35 mm (szerokość) na 45 mm (wysokość) oraz imię i nazwisko kierowcy.
Zdaniem pełnomocnika kwestionowane przepisy uchwały zmuszają kierowców do wykonywania zawodu wyłącznie w jednym i tym samym pojeździe. Konstrukcja identyfikatora określona w zaskarżonych punktach uchwały związała bowiem na stałe osobę kierowcy z samochodem, za pomocą którego świadczy on usługi przewozu osób. Natomiast uprzedmiotowienie kierowcy wywołuje istotne skutki w zakresie zarówno swobody wykonywania zawodu przez tego kierowcę, jak i swobody wykonywania działalności przez posiadającego licencję przedsiębiorcę, tj. skarżącego. Kierowca zmuszony jest wykonywać pracę wyłącznie w tym pojeździe, z którego danymi złączona została jego osoba. W przypadku przeszkody w korzystaniu z tego konkretnego pojazdu, nie może on zgodnie z prawem kontynuować pracy w innym samochodzie, a skarżący - prowadzić w tym zakresie działalności gospodarczej. Przepisy spornej uchwały uniemożliwiają bowiem zmianę narzędzia pracy, np. w sytuacji awarii pojazdu.