Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędziowie Protokolant Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska(sprawozdawca) Asesor WSA Anetta Chołuj Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk Jolanta Ryndak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 5 września 2006 r. sprawy ze skargi Wojewody D. na uchwałę Rady Miasta w W. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie ogłoszenia konkursu na najlepszy klub sportowy z terenu Gminy W. stwierdza nieważność paragrafu 11 zaskarżonej uchwały.
Działając na podstawie art. 93 ust. l ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym ( tekst jedn. Dz. U. z 2001 roku, Nr 142, poz. 1592 z późn. zm.) Wojewoda D. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu § 11 uchwały Rady Miasta w W. z dnia [...] roku, Nr [...] w sprawie ogłoszenia konkursu na najlepszy klub sportowy z terenu Gminy W. - domagając się w tej części stwierdzenia nieważności.
Na poparcie skargi organ nadzoru wskazał, iż zgodnie z § 11 przedmiotowej uchwały: "Nagrodą w konkursie jest kwota [...] złotych", co w ocenie Wojewody narusza art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483).
Jak dalej wywodził organ nadzoru - powołanie się przez Radę Miejską w W. na art. 18 ust. l w związku z art. 7 ust. l pkt 10 i 18 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) nie może być uznane za podstawę prawną do podjęcia przedmiotowej uchwały. Zgodnie z tymi przepisami: "Do właściwości rady gminy należą wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gminy, o ile ustawy nie stanowią inaczej" (art. 18 ust. 1). Nadto -"Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych (...), promocji gminy" (art. 7 ust. l pkt 10 i 18). Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu w wyroku z dnia 18 marca 2003 r. (sygn. akt II SA/Wr2928/02) orzekł, że art. 18 ust. l ustawy o samorządzie gminnym wyraża zasadę domniemania kompetencji rady gminy, nie stanowi jednak samoistnej podstawy prawnej do podejmowania uchwał. Według art. 6 ust. l powołanej ustawy o samorządzie gminnym: "Do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów". Art. 7 ust. l ustawy o samorządzie gminnym stanowi z kolei, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, wyliczając przykładowo zadania własne gminy. Realizacja zadań następuje, gdy przepisy prawa przyznają organom gminy kompetencje, i tylko o ile przepis prawa przyznaje kompetencję organom gminy, organ gminy może władczo określać prawa lub obowiązki jednostek. W takim zakresie ma znaczenie art. 18 ust. l ustawy o samorządzie gminnym, w którym ustanowiono domniemanie kompetencji na rzecz rady gminy. Domniemanie to powoduje następującą konsekwencję prawną - w razie gdy przepis prawa przyznaje kompetencję organom gminy, z art. 18 ust. l ustawy o samorządzie gminnym wynika, że przysługuje ona radzie gminy. Powołanie się na art. 18 ust. l powołanej ustawy o samorządzie gminnym nie może zostać uznane za podstawę prawną do podjęcia uchwały.
W świetle argumentacji Wojewody także przytoczone wyżej normy zadaniowe art. 7 ust. l pkt 10 i 18 ustawy o samorządzie gminnym nie są wystarczającą podstawą prawną do podjęcia rzeczonej uchwały. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Jednocześnie zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Na szczególną uwagę zasługuje tu zdaniem strony skarżącej wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. (K25/99, OTK 2000/5/141), w którym Trybunał akcentował, że przy interpretacji art. 87 ust. l i art. 92 ust. l konstytucji, odnoszących się do źródeł prawa, należy uwzględniać takie zasady przyjęte w polskim systemie prawnym jak: zakaz domniemania kompetencji prawodawczych, zakaz wykładni rozszerzającej kompetencje prawodawcze oraz zasadę głoszącą, że wyznaczenie jakiemuś organowi określonych zadań nie jest równoznaczne z udzieleniem mu kompetencji do ustanawiania aktów normatywnych służących realizowaniu tych zadań (...). ".