Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Józef Kremis (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Anna Moskała, Sędzia WSA Jerzy Strzebinczyk, Protokolant Monika Tarasiewicz, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 31 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. we W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej uchyla zaskarżoną decyzję.
Zaskarżoną decyzją Główny Inspektor Transportu Drogowego - po rozpatrzeniu odwołania "A" sp. z o.o. (z siedzibą we W., zwanej dalej "spółką") od decyzji D. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. (nr [...]) nakładającej na spółkę karę pieniężną w kwocie 3 000 zł za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia opłaty za przejazd po drogowych krajowych - utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, powołując się na art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej w skrócie "k.p.a."), art. 42 ust. 1, art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm., zwanej dalej w skrócie "u.t.d."), punkt 4.1 załącznika do u.t.d. oraz § 3 i § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 5 czerwca 2009 r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. Nr 86, poz. 721, zwanego dalej "rozporządzeniem").
W postępowaniu pierwszoinstancyjnym ustalono, że podczas kontroli pojazdu marki Renault (nr rej. [...]) w dniu [...] r. we W. kierujący pojazdem J. O. okazał kartę dobową opłaty (nr seryjny [...]) przedziurkowaną w polu "dzień" na środku linii rozgraniczającej pola 16-17, a w polu "miesiąc" - lipiec, natomiast w polu "rok" brakowało stosownego przedziurkowania. Stwierdzono również, że wśród widniejących na przedniej szybie samochodu winiet nie było winiety samoprzylepnej o numerze seryjnym odpowiadającym karcie opłaty dobowej, która byłaby ważna w dacie kontroli.
Tak ustalony stan faktyczny stał się podstawą do nałożenia na spółkę kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego bez opłaty za przejazd po drogach krajowych.
W odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji spółka wniosła o uchylenie rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy temuż organowi do ponownego rozpatrzenia, zarzucając naruszenie:
- art. 10 k.p.a. - poprzez uniemożliwienie stronie wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji w kwestii stanowiska organu kontrolnego;
- art. 107 § 3 k.p.a. - poprzez nieprzeanalizowanie wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, w tym ewentualnego wyłączenia odpowiedzialności spółki;
- art. 77 § 1 w zw. z art. 92a ust. 4 i art. 97 ust. 3 u.t.d. - poprzez niedostateczną ocenę materiału dowodowego, stosownie do postanowień art. 80 k.p.a.;
- art. 92 ust. 1 i 4 w zw. z art. 42 ust. 1 u.t.d. i przepisami rozporządzenia - poprzez przyjęcie, że spółka wykonywała przewóz drogowy bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach publicznych, mimo znajdowania się winiety w samochodzie;
- art. 31 ust. 3 Konstytucji RP (zasada proporcjonalności) - poprzez nadmierną ingerencję w sferę praw i wolności obywateli, w zw. z art. 22 Konstytucji RP (zasada wolności działalności gospodarczej).
Organ drugiej instancji nie podzielił zarzutów zawartych w odwołaniu spółki, stwierdzając przy tym, że stan faktyczny ustalony w rozpatrywanej sprawie odpowiadał sytuacji opisanej w art. 92 ust. 1 w zw. z art. 42 ust. 1, art. 87 ust. 1 u.t.d. (w wersji obowiązującej w dniu wydania decyzji), punktem 4.1 załącznika do u.t.d. oraz § 3 i § 4 rozporządzenia.