W niniejszej sprawie Sąd ocenia legalność zaskarżonego przez prokuratora przepisu uchwały mającej wykonawczy charakter do ustawy. Artykuł 94 Konstytucji RP stanowi, że organy samorządu terytorialnego na podstawie w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów, a zasady i tryb ich wydawania określa ustawa. Według art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym regulującym tę kwestię, na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Natomiast art. 41 ust. 1 tej ustawy przyjmuje, że akty prawa miejscowego ustanawia rada gminy w formie uchwały.
Rada Miejska w L. jako organ prawotwórczy powołując się na upoważnienie z art. 13f ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, podjęła w dniu [...] października 2013 r. uchwały Nr [...] w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania pojazdów samochodowych na drogach publicznych w L. oraz ustalenia wysokości stawek opłat za parkowanie w strefie i sposobu ich pobierania.
Wskazany jako podstawa w uchwale art. 13 f ustawy o drogach publicznych stanowi: Za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową (ust. 1). Rada gminy (rada miasta) określa wysokość opłaty dodatkowej, o której mowa w ust. 1, oraz sposób jej pobierania. Wysokość opłaty dodatkowej nie może przekroczyć 50 zł (ust. 2). Opłatę dodatkową, o której mowa w ust. 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku zarządca drogi (ust.3).
Powyższe wskazuje, że artykuł 13f ust. 2 ustawy o drogach publicznych upoważnia radę gminy jedynie do ustalenia wysokości opłaty dodatkowej, o której jest mowa w ust. 1 tego przepisu, a także sposobu jej pobierania. W tym zakresie nie mieści się więc kompetencja do uregulowania trybu postępowania w przypadku niewykonania obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej, czyli do wskazania metody, czynności prowadzących do wyegzekwowania uiszczenia przez parkującego należnej opłaty. Regulacja uchwały, określająca tryb egzekucji opłat dodatkowych, stanowi więc, jak trafnie wskazał Prokurator, przekroczenie delegacji ustawowej zawartej w przepisie art. 13f ust. 2 ustawy o drogach publicznych.
Prokurator trafnie wskazał także, że tryb egzekucji opłat dodatkowych został przewidziany art. 40d ust. 2 ustawy o drogach publicznych. Zgodnie z art. 40d ust. 2 tej ustawy, opłaty, o których mowa w art. 40 ust. 3, wraz z odsetkami za zwłokę, opłaty, o których mowa w art. 13f ust. 1, oraz kary pieniężne, o których mowa w art. 13k ust. 1 i 2, art. 29a ust. 1 i 2 i art. 40 ust. 12, wraz z odsetkami za zwłokę podlegają przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Tym samym, jak wskazano w skardze, powtarzanie w uchwale uregulowania ustawowego stanowi nie tylko naruszenie techniki prawodawczej, ale jest istotnym naruszeniem prawa, albowiem doszło do uregulowania materii uregulowanej aktem wyższego rzędu, tj. ustawą.
Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. stwierdził nieważność zaskarżonego przepisu uchwały.