Rozważania powyższe w niniejszej sprawie są istotne o tyle, że organ nie zbadał i nie rozważył dokładnie stanu faktycznego sprawy. Jak wynika bowiem z akt skarżąca jest zameldowana na pobyt czasowy od dnia 10 stycznia 2018 r., a z umowy najmu lokalu zwartego dnia 12 września 2016 r. aneksowanego kolejno dnia 9 września 2017 r., wynika, że wraz z ojcem od dnia 12 września 2016 r. mieszka pod ww. adresem, na czas nieokreślony. Oznaczać to może, że nie posiada ona innego miejsca stałego pobytu poza miejscem obecnego przebywania, wskazanego we wniosku przez jej ojca. Posiadanie przez skarżącą zameldowania czasowego pod przedmiotowym adresem nie musi oznaczać, że nie jest to miejsce jej stałego pobytu. Być może nie jest ona w stanie spełnić innych (niż stały pobyt) wymogów przewidzianych przez ustawę do uzyskania zameldowania na pobyt stały, ale spełnia jednocześnie wymogi dla zameldowania na pobyt czasowy i w związku z tym takie zameldowanie posiada.
Stanowisko organu jest w ocenie Sądu nietrafne także z jeszcze jednej przyczyny. Otóż z art. 6 ust. 2 ustawy o rehabilitacji wynika, że właściwość miejscową powiatowego i wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności ustala się według miejsca stałego pobytu w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności. Jednakże już z ust. 3 tego przepisu wynika, że właściwość miejscową zespołu orzekającego o niepełnosprawności ustala się według miejsca pobytu w przypadku osób: (1) bezdomnych; (2) przebywających poza miejscem stałego pobytu ponad dwa miesiące ze względów zdrowotnych lub rodzinnych; (3) przebywających w zakładach karnych i poprawczych; (4) przebywających w domach pomocy społecznej i ośrodkach wsparcia w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej.
Jak więc z powyższego widać, nie zawsze miejsce stałego pobytu wnioskodawcy decyduje o właściwości miejscowej organu, bo w niektórych przypadkach właściwość tę określa się jedynie na podstawie miejsca pobytu takiej osoby. Wprawdzie z literalnego brzmienia art. 6 ust. 3 ustawy o rehabilitacji nie można zakwalifikować skarżącej, będącej cudzoziemcem posiadającym zameldowanie na pobyt czasowy, do żadnej z wymienionych tam grup osób, ale z punktu widzenia wykładni systemowej i celowościowej omawianych przepisów, dojść należy do przekonania, że sytuacja prawna cudzoziemca zameldowanego na pobyt czasowy w Polsce nie może być gorsza niż sytuacja tego samego cudzoziemca będącego bezdomnym w Polsce. Organ nie kwestionuje bowiem, że przepisy ustawy o rehabilitacji obejmują także cudzoziemców przebywających na terenie Polski. Można zatem wyobrazić sobie i taką sytuację, że cudzoziemiec będzie bezdomny i wtedy organem miejscowo właściwym, zgodnie z art. 6 ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji, będzie organ miejsca pobytu tego bezdomnego. Organ w ocenie Sądu, zbyt dużą uwagę przywiązuje do określenia właściwości miejscowej i dokonuje takiej wykładni omawianych przepisów, która pozbawia w sposób nieuprawniony grupę osób (cudzoziemców) prawa do otrzymania przysługujących im świadczeń.
Wydając zatem zawiadomienie o pozostawieniu wniosku skarżącej z dnia 6 lutego 2018 r. bez rozpoznania, organ popadł w bezczynność w zakresie obowiązku jego rozpoznania. Nie istniały bowiem przyczyny uzasadniające wydanie takiego zawiadomienia.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), orzekł jak w punktach I i II sentencji wyroku. Na podstawie art. 149 § 1a ww. ustawy Sąd orzekł, jak w punkcie III sentencji wyroku.