Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski, Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal,, Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Dorota Winiarczyk - Ożóg, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 17 listopada 2015 r. sprawy ze skargi M. G. na bezczynność Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w przedmiocie odmowy wydania kary parkingowej oddala skargę.
W dniu [...] lutego 2015 r. wpłynął do Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Z. wniosek M. G. o wydanie karty parkingowej.
Pismem z dnia [...] marca 2015 r., Nr [...], Przewodniczący Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Z. poinformował skarżącego o odmowie przyznania karty parkingowej. W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 2013 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r., poz. 1446 z późn. zm.), dalej: ustawa zmieniająca, kartę parkingową wydaje się jedynie osobom posiadającym orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności i mającej przyczynę niepełnosprawności oznaczoną symbolem 04-O, 05-R lub 10-N. Z uwagi na to, że skarżący posiada orzeczenie z dnia [...] marca 2014 r. o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, odmówiono mu wydania karty parkingowej na podstawie tego orzeczenia. Jednocześnie pouczono skarżącego o możliwości wystąpienia z ponownym wnioskiem o wydanie karty na zasadach obecnie obowiązujących.
Pismem z dnia [...] marca 2015 r. M. G. wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa i wydania mu karty parkingowej.
W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia [...] kwietnia 2015 r., Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Z. podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.
W skardze na bezczynność Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Z. M. G. wniósł o zobowiązanie organu do wydania karty parkingowej i stwierdzenie, że doszło do rażącego naruszenia prawa.
W odpowiedzi na skargę Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Z. wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga podlega oddaleniu.
Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 1647 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), dalej: p.p.s.a., obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a p.p.s.a, w tym w sprawach, w których mogą być wydawane akty lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.).
Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia obowiązku i braku przeszkód - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu lub nie podjął stosownej czynności (zob. wyrok NSA z dnia 3 listopada 2015 r., sygn. akt I FSK 911/14).
Celem skargi na bezczynność jest doprowadzenie do wydania przez organ aktu lub podjęcia czynności, bez przesądzenia o treści czy skutkach tych działań. Rozstrzygając sprawę, której przedmiotem jest bezczynność organu, Sąd ogranicza się jedynie do skontrolowania czy organ rzeczywiście nie podjął działania, do którego był zobowiązany. Poza zakresem kontroli Sądu pozostaje natomiast prawidłowość czynności załatwiających zgłoszone żądanie. Mówiąc inaczej, Sąd nie bada merytorycznej i procesowej poprawności czynności, a bierze pod uwagę jedynie sam fakt, czy w danej sprawie została dokonana czynność lub czy z innych powodów organowi nie można zarzucić stanu bezczynności (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 7 sierpnia 2012 r., sygn. akt II SAB/Łd 88/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 lutego 2007 r., sygn. akt I SAB/Wa 194/06,).