Określony w przepisie art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./ pięcioletni termin przedawnienia wymierzania kary, o której mowa w art. 110 ust. 1 i 1b, odnosi się do decyzji o wymierzeniu kary dobowej /godzinowej/, nie ma natomiast zastosowania do decyzji ustalającej karę pieniężną łączną.
oddala skargę w przedmiocie ustalenia łącznej kary pieniężnej za składowanie odpadów.
Przedsiębiorstwo wniosło do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję centralnego organu administracji państwowej, utrzymującą w mocy decyzję organu wojewódzkiego w przedmiocie ustalenia łącznej kary pieniężnej za składowanie odpadów w miejscu na ten cel nie przeznaczonym.
W skardze zarzucono, iż zaskarżona decyzja została wydana na podstawie "nie istniejącej" decyzji o karze dobowej.
W odpowiedzi na skargę wnosi się o jej oddalenie, podkreślając, że decyzja o ustaleniu kary łącznej została wydana na podstawie powstającej w obrocie prawnym decyzji utrzymanej w mocy decyzją organu drugiej instancji.
Obecny na rozprawie przed sądem pełnomocnik strony skarżącej podtrzymał zarzut, iż w istocie decyzja w sprawie kary dobowej powinna być traktowana jako nie obowiązująca wobec prowadzenia postępowania w przedmiocie ustalenia nowej kary dobowej. Ponowił ponadto podnoszony już w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji, lecz nie powtórzony w skardze, zarzut, iż zaskarżona decyzja została wydana po upływie pięcioletniego okresu przedawnienia, o którym mowa w art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./, od dnia 24 kwietnia 1990 r., w którym stwierdzono naruszenie wymagań ochrony, środowiska.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga nie jest zasadna.
W pierwszym rzędzie sąd uznał, iż niesłuszne jest twierdzenie strony skarżącej, że decyzja z 1992 roku o ustaleniu wymiaru dobowej kary pieniężnej, utrzymana następnie w mocy przez organ drugiej instancji, utraciła moc prawną. Decyzja ta nie została usunięta z obrotu prawnego i w dacie orzekania w niniejszej sprawie stanowiła podstawę do ustalenia kary łącznej. Nie ma dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy znaczenia okoliczność, iż toczyło się postępowanie w przedmiocie ustalenia nowej kary pieniężnej dobowej, zakończone ostateczną decyzją o odmowie ustalenia tej kary, na którą skarga strony została oddalona wyrokiem z dnia 29 października 1998 r., IV SA 1911/96.
Kara pieniężna łączna jest tylko zsumowaniem kar pieniężnych dobowych za odpowiedni okres, co jest niesporne w orzecznictwie administracyjnym i sądowoadministracyjnym, dlatego też po ustaleniu, iż pozostaje w obrocie prawnym decyzja o karze dobowej, należało przyjąć, iż orzeczenie o karze łącznej jest prawidłowe.
Odnosząc się do podniesionego na rozprawie zarzutu przedawnienia z art. 110a ust. 1 cytowanej ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska, należy stwierdzić, co następuje: Niesporne jest w sprawie, iż stwierdzenie naruszenia wymagań ochrony środowiska miało miejsce podczas kontroli przeprowadzonej w kwietniu 1990 r. Stanowiąca podstawę ustalenia kary łącznej decyzja o wymierzeniu kary dobowej została wydana w 1992 r., a więc w okresie 5 lat od stwierdzenia naruszenia wymagań ochrony środowiska. Karę łączną ustala się natomiast aż do czasu ustania naruszania ochrony środowiska, według rozporządzenia wykonawczego do ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska w sprawie wysokości, zasad i trybu nakładania kar pieniężnych za nieprzestrzeganie wymagań ochrony środowiska, za każdy rok, aż do czasu zlikwidowania naruszeń ochrony środowiska.
Zasadnie zatem, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, orzekający w sprawie organ przyjął, iż wymierzenie kary /decyzją o karze dobowej/ w rozumieniu art. 110a ust. 1 nastąpiło przed upływem okresu przedawnienia określonego w tym przepisie, zaś przepis ten nie ma zastosowania w odniesieniu do ustalenia łącznej kary pieniężnej na podstawie ostatecznej decyzji o wymiarze kary dobowej.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, orzekł jak w sentencji wyroku z mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.