Przepisy art. 86, art. 86a i art. 86b ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196/ zostały oparte na konstrukcji przesłanek obiektywnych-skutkowych, których istnienie warunkuje w sposób bezwzględny określona w tych przepisach konsekwencja, niezależnie od braku po stronie danej jednostki organizacyjnej, ponoszącej opłaty za gospodarcze korzystanie ze środowiska, zawinienia w zakresie niezłożenia wykazu, o którym mowa w art. 30 /art. 86b ust. 7/.
oddala skargę w przedmiocie wymierzenia opłaty za gospodarcze korzystanie ze środowiska w IV kwartale 1994 r.
Wojewoda O. decyzją z dnia 14 lutego 1995 r., oparta na przepisach art. 86, art. 86a, art. 86b i art. 86g ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska oraz na przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1993 r. w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian /Dz.U. nr 133 poz. 638/, ustalił za 4 kwartał 1994 r. dla Huty M. S.A. w O. opłatę w kwocie 23.960,55,-zł za emisję zanieczyszczeń, w tym zwyżka za brak decyzji o dopuszczalnej emisji w kwocie 6.098,77,-zł oraz w kwocie 45.388,00,-zł za składowanie odpadów.
Decyzja ta, zakwestionowana w odwołaniu Huty M. S.A. w O., została utrzymana w mocy decyzja Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 lipca 1995 r. W jej uzasadnieniu zostało stwierdzone, że zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska jednostki organizacyjne nie posiadające decyzji, o której mowa w art. 30 ponoszą opłatę za wprowadzanie zanieczyszczeń do powietrza podwyższoną o 100 procent. Przepis ten w tym brzmieniu obowiązuje od dnia 2 kwietnia 1993 r. i został ogłoszony ustawą z dnia 2 kwietnia 1993 r. o zmianie ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska oraz ustawy - Prawo wodne /Dz.U. nr 40 poz. 183/. W przedmiotowej sprawie data złożenia przez stronę wniosku o wydanie decyzji o emisji dopuszczalnej jest nieistotna, ponieważ korzystanie ze środowiska miało miejsce w IV kwartale 1994 r. w związku z czym należało wymierzyć opłatę według przepisów zawartych w wyżej wymienionej ustawie i obowiązujących w dacie korzystania ze środowiska. Z akt sprawy wynika, że przedmiotowa opłata naliczona została na podstawie informacji podanych przez strone. zgodnie z przepisami obowiązującymi w tym zakresie. Fakt posiadania przez stronę decyzji o emisji dopuszczalnej od dnia 3 listopada 1994 r. został uwzględniony, ponieważ oplata ze zwyżką została naliczona za okres od dnia 1 października 1994 r. do dnia 2 listopada 1994 r.
Przepisy z zakresu ochrony środowiska nie przewidują możliwości umorzenia części prawidłowo naliczonej opłaty.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzje, uzupełnionej w piśmie z dnia 1 sierpnia 1997 r., Huta M. S.A. w O. domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji w części dotyczącej zwyżki opłat w kwocie 6.098,77 zł za brak decyzji o dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń do powietrza w IV kwartale 1994 r.
Skarżąca Huta zarzuciła, że wniosek o wydanie decyzji o dopuszczalnej emisji został złożony przez skarżąca jeszcze przed wejściem w życie art. 86b ust. 7 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. O wydanie tej decyzji skarżąca ubiegała się od 1991 r. Zgodnie z obowiązującym wówczas stanem prawnym, zawartym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 1990 r. w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian /Dz.U. nr 42 poz. 245 ze zm. /, podwyższona opłata nie była naliczona, jeżeli jednostka organizacyjna złożyła wniosek o wydanie wyżej wymienionej decyzji. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1991 r., obowiązujące do dnia 31 grudnia 1993 r. utrzymało mocy powyższą zasadę. Skoro skarżąca złożyła wniosek o wydanie decyzji o dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń do powietrza w dniu 5 maja 1993 r. to nie mogą mieć zastosowania wobec niej postanowienia art. 1 pkt 11 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o zmianie ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska oraz ustawy Prawo wodne. Przepisy tej ustawy zaczęły obowiązywać dopiero od dnia 3 czerwca 1993 r. Zatem według skarżącej, przewidziane w art. 86b ust. 7 ustawy sankcje w postaci 100 procent zwyżki opłat za brak decyzji o dopuszczalnej emisji zostały zastosowane niesłusznie. Obarczenie odpowiedzialnością i konsekwencjami opóźnienia w uzyskaniu decyzji o dopuszczalnej emisji, tylko i wyłącznie skarżącej Huty jest aktem zbyt jednostronnym.