Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran (spr.), Sędziowie sędzia WSA Anna Szymańska, sędzia WSA Tomasz Wykowski, Protokolant st. sekr. sąd. Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2017 r. sprawy ze skargi O. W. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary administracyjnej na przewoźnika - oddala skargę -
Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [...] lipca 2016 r. Komendant Główny Straży Granicznej utrzymał w mocy decyzję Komendanta Placówki Straży Granicznej w K. z [...] kwietnia 2016 r., nr [...] w sprawie nałożenia na przewoźnika O., kary administracyjnej za przywiezienia do granicy cudzoziemca nieposiadającego zezwolenia na wjazd i pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu organ podał, że w dniu [...] marca 2016 r. w trakcie kontroli granicznej autobusu marki [...] o nr rej. [...] relacji [...] ([...]) - [...] (PL) należącego do przewoźnika O., wykonującego regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym ustalono, że podróżujący tym autokarem jako pasażer obywatel [...], Y.Y. legitymujący się paszportem wydanym przez władze [...] w dniu [...] lipca 2011 r., ważnym do dnia [...] lipca 2021 r. nie posiada ważnej wizy lub innych ważnych dokumentów uprawniających do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i do pobytu na tym terytorium. Znajdująca się w paszporcie cudzoziemca wiza rozpoczynała termin ważności dopiero w dniu [...] marca 2016 r. Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 28 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach. Komendant Placówki Straży Granicznej w K. decyzją nr [...] z dnia [...] marca 2016 r. odmówił cudzoziemcowi wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Wobec faktu przywiezienia przez przewoźnika do granicy cudzoziemca nieposiadającego zezwolenia na wjazd i pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Komendant Placówki Straży Granicznej w K. wszczął postępowanie w sprawie nałożenia na przewoźnika kary administracyjnej, a następnie decyzją nr [...] z dnia [...] kwietnia 2016 r. nałożył na karę w wysokości 3.000 EUR, co w przeliczeniu na złote wg średniego kursu ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w dniu wydania decyzji o nałożeniu kary administracyjnej wyniosło 13.158,00 zł.
Organ II. instancji podał, że zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz. Urz. L77 z dnia 23 marca 2016 r., s. 1), w przypadku planowanego pobytu na terytorium państw członkowskich nieprzekraczającego 90 dni w każdym okresie 180-dniowym, co oznacza wzięcie pod uwagę okresu 180-dniowego poprzedzającego każdy z dni pobytu, warunki wjazdu obywateli państw trzecich są następujące: posiadają oni ważną wizę, jeżeli jest wymagana zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 539/2001. Artykuł 14 ust. 1 kodeksu granicznego Schengen stanowi, że obywatelowi państwa trzeciego, który nie spełnia wszystkich warunków wjazdu ustanowionych w art. 6 ust. 1 i który nie należy do żadnej z kategorii osób, o których mowa w art. 6 ust. 5, odmawia się wjazdu na terytorium państw członkowskich. Y. Y. nie przynależał do kategorii osób określonych w art. 6 ust. 5 kodeksu granicznego Schengen. Przesłanki odpowiedzialności przewoźnika zostały określone w Dziale 11 ustawy o cudzoziemcach. W szczególności, stosownie do art. 459 ustawy o cudzoziemcach, przewoźnik, który drogą powietrzną lub morską zamierza przywieźć cudzoziemca do granicy, podejmuje wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić, żeby cudzoziemiec zamierzający wjechać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miał ważny dokument podróży uprawniający go do przekroczenia granicy, wymaganą wizę lub inny ważny dokument uprawniający go do wjazdu na to terytorium i pobytu na nim, zezwolenie na wjazd do innego państwa lub zezwolenie na pobyt w innym państwie, jeżeli zezwolenia takie są wymagane. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1. dotyczy także przewoźników wykonujących regularne przewozy osób w międzynarodowym transporcie drogowym, z wyjątkiem ruchu przygranicznego.