Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Czerwiński, Sędziowie sędzia WSA Katarzyna Golat (spr.), sędzia WSA Teresa Zyglewska, Protokolant ref. staż. Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi A. H. na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie ochrony przyrody oddala skargę
Burmistrz Miasta i Gminy P. pismem z [...] grudnia 2008 r., zwrócił się o uzgodnienie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem w jednej bryle, przewidzianej do realizacji na działce nr [...], obręb [...], gmina P.
Postanowieniem z [...] lutego 2009 r., Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w O. nie uzgodnił warunków zabudowy dla ww. inwestycji. Postanowienie to zostało uchylone postanowieniem Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z [...] czerwca 2010 r., a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Orzekając ponownie Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w O. postanowieniem z [...] sierpnia 2010 r., nie uzgodnił warunków zabudowy dla przedmiotowego przedsięwzięcia. Postanowienie to również zostało uchylone postanowieniem Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z [...] czerwca 2012 r., a sprawa po raz kolejny przekazana została do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Rozpatrując ponowię sprawę, Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w O. postanowieniem z [...] grudnia 2012 r., nie uzgodnił warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji.
W uzasadnieniu wskazał, że planowana inwestycja koliduje z § 4 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia nr [...] Wojewody [...] z [...] grudnia 2008 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu [...] (Dz. Urz. Woj. [...] Nr [...], poz. [...]), zgodnie z którym na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu [...] obowiązuje zakaz lokalizowania obiektów budowlanych w pasie 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Jednocześnie stwierdził, że nie zachodzą wyjątki od przedmiotowego zakazu.
A.H. (dalej: “skarżący") pismem z 7 stycznia 2013 r. złożył zażalenie na powyższe postanowienie.
W uzasadnieniu skarżący przytoczył definicję pojęcia "nieużytek", zawartą w Rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z 29 marca 2001 r. "w sprawie ewidencji gruntów i budynków". Podniósł przy tym, że literatura fachowa nie definiuje w nienasuwający wątpliwości sposób jaka jest różnica pomiędzy "innym zbiornikiem wodnym" a bagnem, czy też moczarami. Skarżący zarzucił również, że wymienione przez organ I instancji rośliny rosnące wokół przedmiotowego zbiornika - występują masowo także na innych terenach. Poddał w wątpliwość analizę prowadzącą do stwierdzenia, że na nieużytku znajduje się zbiornik wodny, twierdząc, że równie dobrze może to być bagno, moczary czy trzęsawisko.
Ponadto podkreślił, że wniosek o warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowej inwestycji złożył zanim weszło w życie rozporządzenie nr [...] Wojewody [...] z [...] grudnia 2008 r. W związku z tym niezbędnym do wyjaśnienia jest czy złożony przez niego wniosek winien być rozpatrywany w zakresie zgodności z ograniczeniami zawartymi w ww. rozporządzeniu, a jeśli tak, to czy nie został pozbawiony możliwości złożenia wniosku o odszkodowanie z tytułu zmniejszenia wartości nieruchomości.