Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Balicka, Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.), Sędzia WSA Tomasz Wykowski, Protokolant Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2010 r. sprawy ze skargi T. K. w przedmiocie niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2004 roku w sprawie sygn. akt IV SA 4275/02 1. oddala skargę; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata M. K. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 52,80 (pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych stanowiącą 22 % podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Po rozpatrzeniu skargi T. K. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 marca 2004r. sygn. akt (V SA 4275/02 stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy W. z dnia [...] września 2002r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu W. w części dotyczącej § 14 ust.1 pkt 7 oddalając skargę w pozostałym zakresie. W uzasadnieniu wyroku WSA wskazano, iż zasadny jest zarzut skargi naruszenia prawa regulacją § 14 ust. 1 pkt 7 zaskarżonej uchwały, bowiem Rada Gminy W. stanowiąc tę regulację nie dość, że określiła szerokość ul. [...] poniżej obowiązujących w tym zakresie norm prawnych, to przede wszystkim nie uczyniła tego precyzyjnie. W przeciwieństwie do innych ulic wyznaczonego planem układu komunikacyjnego (zob. § 14 ust. 1 pkt 1-6 i 8- 12) szerokość ulicy [...] w liniach rozgraniczających jako ciągu pieszo-jezdenego określiła w przybliżeniu "około" 6 m, a między ogrodzeniami posesji "około" 3,5 m. Sąd uznał, iż tak wyznaczony przebieg przedmiotowej ulicy (w jednych miejscach szerzej w innych węziej, odniesienie się do ogrodzeń jako wyznaczniku szerokości, a nadto wszystko to w przybliżeniu) nie może być zaakceptowany z punktu widzenia ochrony prawa własności skarżącej, ale także właścicieli sąsiednich posesji.
Pismem z dnia [...] lutego 2010 r. T. K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na niewykonanie prawomocnego wyroku WSA w Warszawie z dnia 26 marca 2004r. sygn. akt IV SA 4275/02. Zdaniem skarżącej w świetle powołanego wyroku Rada Gminy zgodnie do treści art. 32 ust.2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powinna podjąć działania o których mowa w art. 27 powołanej ustawy tj. zmienić wskazany plan w takim trybie w jakim został uchwalony.
W odpowiedzi na skargę Rada W. wniosła o jej oddalenie wskazując, że "uzupełnienie" planu według żądania skarżącej polegałoby w istocie na sporządzeniu nowego planu miejscowego z zachowaniem pełnej procedury która trwałaby około 3 lat.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.
Złożoną w niniejszej sprawie skargę należało rozpoznać w kontekście brzmienia art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) - zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. Przepis ten umożliwia wniesienie skargi wraz z żądaniem wymierzenia grzywny organowi, który nie wykonuje wyroku sądu, a więc pozostaje w bezczynności po wyroku sądu uwzględniającym skargę na bezczynność lub po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności. Omawiany przepis ma charakter nie tylko dyscyplinujący, ale i restrykcyjny. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że wykonanie wyroku lub załatwienie sprawy, ale już po wniesieniu skargi, nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania lub oddalenia skargi (art. 154 § 3 P.p.s.a.).
Warunkiem skutecznego wniesienia skargi jest uprzednie pisemne wezwanie właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy. Skarżąca tryb ten wyczerpała, kierując do organów gminy stosowne pisma.