Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędzia WSA Teresa Zyglewska (spr.), Protokolant Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi Rady Miasta G. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze; 2. stwierdza, że zaskarżone rozstrzygnięcie nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącej Rady Miasta G. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.
Uchwałą nr [...] z dnia [...] marca 2009 r. Rada Miasta G. odmówiła zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków przedłożonych we wniosku P.sp. z o. o. z dnia 30 stycznia 2009 r. z uwagi na ich sporządzenie niezgodnie z prawem.
W pkt 1 uzasadnienia uchwały wskazano, że przy określaniu taryf dla odbiorców przemysłowych marża zysku została ustalona z pominięciem umowy pomiędzy P. sp. z o. o. w G., zwanym dalej "P.", a A. Sp. z o. o. - głównym odbiorcą wody i dostarczycielem ścieków w mieście, w której to umowie w ramach obowiązujących taryf wysokość marży dla tego odbiorcy została powiązana z wielkością pobranej przez niego wody i odprowadzonych ścieków. Ustalenie zaś dla potrzeb obliczenia taryfowych cen i stawek opłat planowanych na rok obowiązywania, marży zysku z nieuwzględnieniem wszystkich czynników będących podstawą do jej ustalenia narusza § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz. U. nr 127, poz. 886), gdyż takie ustalenie tej marży nie zapewnia prawidłowego ustalenia niezbędnych przychodów dla potrzeb obliczenia taryfowych cen i stawek opłat planowanych na rok obowiązywania taryf.
W pkt 2 uzasadnienia uchwały podniesiono, iż w taryfach zaplanowano marżę zysku na poziomie umożliwiającym przy podziale zaplanowanego zysku przeznaczenie 42% (planowany zysk w taryfie na wodę, i ścieki - rozdysponowanie) z tego zysku na nagrodę z zysku za 2009 r. dla pracowników. Natomiast założeniem wypłaty nagrody z zysku dla pracowników jest wypracowanie tego zysku przez przedsiębiorstwo, a nie sztuczne generowanie go przez ustalanie taryf na takim poziomie, aby nagrodę taką móc wypłacić. Takie ujęcie marży zysku nie mieści się w pojęciu niezbędnych przychodów, które powinny być tak ustalone, aby pokrywać koszty niezbędne do wykonywania zadań przedsiębiorstwa wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie marża zysku w ramach niezbędnych przychodów powinna być ustalona w sposób zapewniający ochronę odbiorców usług przed nieuzasadnionym wzrostem cen i stawek opłat.
Ustalenie marży zysku w przedmiotowych taryfach jest więc niezgodne z § 3 pkt 1 lit. b i
§ 6 pkt 6 rozporządzenia. Ponadto ustalenie marży zysku na rażąco wysokim poziomie,
m. in. w celu jego podziału we wspomniany na wstępie sposób jest, poprzez wykorzystanie dominującej pozycji przedsiębiorstwa gminnego na rynku lokalnym naruszeniem przepisów ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. nr 50, poz. 331 ze zm.), gdyż nie chroni konsumentów przed narzuceniem im przez przedsiębiorstwo gminne rażąco wysokich cen, które mają wygenerować zysk w znacznej części przeznaczony na wypłatę nagród z osiągniętego w ten sposób zysku. Nie jest w kompetencji zarządu spółki podejmowanie decyzji o rozdysponowaniu planowanego zysku netto. Tylko w sytuacji, gdy Walne Zgromadzenie Wspólników nie podejmie uchwały o podziale zysku lub uchwały o pozostawieniu zysku w spółce, zarząd może dysponować takim zyskiem. W związku z tym ustalanie tak wysokiej marży zysku w celu jego podziału pomiędzy pracowników jest nieuzasadnione i potwierdza tezę o sztucznym i bezzasadnym generowaniu kosztów co godzi w naczelną zasadę wyrażoną w art. 23 ust. 2 pkt 1 lit. e ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t. j.: Dz. U. z 2006 r. nr 123, poz. 858 ze zm.), zgodnie z którą marża zysku powinna być ustalona przy zapewnieniu ochrony interesów przed nieuzasadnionym wzrostem cen. W tej sytuacji przedłożona taryfa została sporządzona w sposób niezgodny z wyżej cytowanym artykułem.