Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kaja Angerman, Sędziowie Sędzia WSA Alina Balicka, Sędzia WSA Krystyna Napiórkowska (spr.), Protokolant Joanna Kurek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2010 r. sprawy ze skargi B. W. na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia [...] marca 2006 r. nr [...] w przedmiocie regulaminu utrzymania czystości i porządku w gminie oddala skargę
Rada Miejska w K. w dniu [...] marca 2006 r. podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie uchwalenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy K. Jako podstawę prawną tej uchwały Rada wskazała art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm. - dalej zwana u.s.g.) w związku z art. 4 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu w czystości i porządku w gminach (Dz. U. Nr 132, poz. 622 ze zm. - dalej zwana ustawą o utrzymaniu w czystości).
W dniu [...] marca 2010 r. B. W. wezwała Radę Miejską w K. do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie zaskarżonej uchwały wskazując, iż Regulamin zatwierdzony powyższą uchwałą nakłada na właścicieli zwierząt domowych niedopuszczenie do zakłócania ciszy i spokoju przez te zwierzęta, co w jej ocenie, jest niezgodne z prawem.
W związku z tym, że Rada Miejska w K. nie zajęła stanowiska w terminie wskazanym w art. 101 u.s.g., B. W. wniosła na powyższą uchwałę skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W uzasadnieniu skargi podniosła, że nałożony na właścicieli zwierząt domowych obowiązek niedopuszczenia do zakłócenia ciszy i spokoju przez te zwierzęta narusza delegację ustawową zawartą w art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości. Wskazała, iż - jej zdaniem - ww. przepis ustawy upoważnia radę gminy jedynie do nałożenia na osoby utrzymujące zwierzęta domowe obowiązki mające na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku. Podniosła ponadto, że kwestia zachowania polegającego na zakłóceniu ciszy jest uregulowana w art. 51 § 1 Kodeksu wykroczeń, który to przepis zawiera również sankcję za stypizowane tam zachowanie, w związku z czym ponowne uregulowanie takiego zachowania w Regulaminie jest sprzeczne z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej.
Na rozprawie w dniu [...] września 2010 r. skarżąca podniosła, iż dwukrotnie stawała przed Sądem Rejonowym jako obwiniona za wykroczenie z art. 51 § 1 Kodeksu wykroczeń oraz trzykrotnie obwiniona za naruszenie zaskarżonej uchwały, tj. o naruszenie ciszy. Złożyła również do akt sprawy kserokopie dwóch wyroków nakazowych z dnia [...] lutego 2009 r. i [...] maja 2009 r., dwa wnioski o ukaranie oraz wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia [...] września 2003 r.
W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta K. wniósł o jej oddalenie wskazując, iż zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 4 ustawy o utrzymaniu czystości gminy zapewniają czystość i porządek na swoim terenie i tworzą warunki do ich utrzymania, a w szczególności: określają wymagania wobec osób utrzymujących zwierzęta domowe w zakresie bezpieczeństwa i czystości w miejscach publicznych. Podniósł, iż na podstawie art. 4 ww. ustawy rada gminy uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy. Regulamin ten określa m. in. obowiązki osób utrzymujących zwierzęta domowe mające na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku. Zgodnie z art. 10 ust 2a ustawy o utrzymaniu czystości, karze podlega ten, kto nie wykonuje obowiązków określonych w regulaminie. W Gminie K. obowiązki osób utrzymujących zwierzęta domowe zawarte są w rozdziale 7 Regulaminu i są one określone w oparciu o delegację ustawową zawartą w ustawie o utrzymaniu w czystości, stąd też zarzuty skarżącej należy uznać za chybione. Ponadto Burmistrz K. podkreślił, iż art. 51 § 1 Kodeksu wykroczeń w żaden sposób nie koliduje z zapisami Regulaminu przyjętego zaskarżoną uchwałą, albowiem typizuje on zachowanie konkretnej osoby, które polega na zakłócaniu spokoju w określony w tym artykule sposób, tj. poprzez, hałas, alarm lub inne wybryki. W związku z tym, iż w przypadku ustaw karnych, jaką jest niewątpliwie Kodeks wykroczeń, niedopuszczalne jest - w jego ocenie - stosowanie wykładni rozszerzającej, zarzut skarżącej jest niezasadny.