Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki, Sędziowie NSA Anna Żak /spr./, Eugeniusz Mzyk, Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Polskiej Telefonii Komórkowej [...] Spółka z o. o. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 marca 2004 r. sygn. akt II S.A./Łd 509/02 w sprawie ze skargi Polskiej Telefonii Komórkowej [...] Spółka z o. o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia 8 marca 2002 r. Nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 5 marca 2004r. w sprawie II SA/Łd 509/02 oddalił skargę "Polskiej Telefonii Komórkowej -[...]" spółka z o.o na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia 8 marca 2002r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.
W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Sieradzu decyzją z dnia 8 marca 2002r. wydaną w oparciu o art.127 par.3 i art.138 par.1 pkt.1 kpa po rozpatrzeniu wniosku "Polskiej Telefonii Komórkowej - [...]" sp. z o. o. w Warszawie utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 25 stycznia 2002r. stwierdzającą nieważność decyzji Burmistrza Gminy i Miasta [...] z dnia 21 czerwca 2001r. ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu położonego w [...] przy ul. [...] oznaczonej w ewidencji gruntów nr 76, dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej systemu GSM [...].
W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że decyzją z dnia 25 stycznia 2002r. stwierdziło nieważność w/w decyzji Burmistrza Gminy i Miasta [...] na podstawie art.156 par.1 pkt.7 kpa w związku z art.36 ustawy z dnia 9 listopada 2000r. o dostępie do informacji o środowisku i jego ochronie oraz o ocenach oddziaływania na środowisko / Dzu.U nr 109, poz. 1157 ze zm./- dalej zwanej jako ustawą o dostępie do informacji o środowisku.
Zgodnie z art. 36 ustawy o dostępie do informacji o środowisku , decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu podjęta z naruszeniem wymagań określonych w art.12-17 tej ustawy jest nieważna. Postępowanie poprzedzające wydanie przedmiotowej decyzji uchybia tym wymaganiom, gdyż w informacji o wniosku podanej przez Burmistrza [...] do publicznej wiadomości, wskazano błędny adres inwestycji, co mogło utrwalić przekonanie o innym usytuowaniu zamierzonej inwestycji. Nie podano również do publicznej wiadomości, informacji o możliwości zapoznania się z raportem oddziaływania inwestycji na środowisko oraz obwieszczenie o wniosku zamieszczono w odległości 300 m od planowanego przedsięwzięcia a więc w odległości, której w skali Szadka nie można uznać za pobliże terenu inwestycji.
Ponownie rozpoznając sprawę w trybie art.127 par.3 kpa, Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, iż nie ma podstaw do uchylenia własnej decyzji. Redakcja art.36 ustawy o dostępie do informacji o środowisku nie pozostawia wątpliwości, że statuuje on sankcję nieważności za naruszenie wymagań określonych którymkolwiek z wymienionych tym artykułem przepisów, przy czym nie jest istotna kwalifikacja stopnia tego naruszenia. Stosownie do art.13 ust.1 pkt.1 ustawy o dostępie do informacji o środowisku, przed wydaniem decyzji wymagających udziału społeczeństwa organ administracji publicznej właściwy do ich wydania, wszczynając postępowanie, podaje do publicznej wiadomości informację o zamieszczeniu w publicznie dostępnym wykazie wniosku o wydanie decyzji oraz o możliwości składania uwag i skarg. Oczywiste jest, że nie chodzi o informację o abstrakcyjnym wniosku lecz o wniosku złożonym przez konkretny podmiot, dotyczącym konkretnie określonego przedsięwzięcia, zlokalizowanego w konkretnie wskazanym miejscu. Informacja wprowadzająca w błąd przez to, że przekazywała dane inne niż określone we wniosku nie mogła zrealizować założonego ustawą celu zapewnienia udziału w postępowaniu grupy społecznej zainteresowanej w sprawie, co więcej błędna informacja odwiodła zainteresowane osoby od złożenia przysługujących im uwag i wniosków, czego dowodem jest wystąpienie tych osób z żądaniem wznowienia postępowania, a także stwierdzenia nieważności decyzji, gdy dowiedziały się o rzeczywistej lokalizacji inwestycji.