Wszelkie "autokorekty" czy "poprawianie" zapisów w ewidencji księgowej możliwe są bez ujemnych skutków dla podatnika do czasu rozpoczęcia kontroli.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd nie podziela stanowiska skarżącej, że przeprowadzone przez organ podatkowy w dniu 5 marca 1996 r. czynności kontrolne są bezskuteczne, bo nie był przy nich obecny drugi ze wspólników spółki cywilnej, jak też pełnomocnik skarżących. Pogląd ten sprzeczny jest z przepisami art. 167 Kpa, art. 32 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. Czynności kontrolnych, w myśl art. 167 par. 1 Kpa, dokonać można w obecności podatnika, osoby zastępującej podatnika lub przez niego zatrudnionej, a w razie nieobecności tych osób - w obecności powołanego świadka. Kwestionowane czynności kontrolne przeprowadzone zostały w obecności wspólnika spółki cywilnej P.H.U. "F." Marka R. Kontrolujący okazali p. Markowi R. upoważnienie do kontroli, które ten podpisał. Czynności kontrolne, oględziny są jednym z elementów postępowania wyjaśniającego. Celem ich jest zebranie materiału dowodowego będącego podstawą ustalenia stanu faktycznego sprawy. Tak więc czynności kontrolne nie można łączyć wyłącznie - jak podnoszą skarżący w skardze - z zawiadomieniem z dnia 10 kwietnia 1996 r. o wszczęciu postępowania, gdyż podejmowane są one w oparciu o wymienione przepisy art. 167 Kpa i art. 32 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. W toku dalszego postępowania zarówno wspólnicy spółki, jak i ich pełnomocnicy mieli zagwarantowany dostęp do akt sprawy i do składania wszelkich wniosków dowodowych i wyjaśnień.
W utrwalonym orzecznictwie sądowym przyjęte jest stanowisko, że wszelkie "autokorekty" czy "poprawianie" zapisów w ewidencji księgowej możliwe są bez ujemnych skutków dla podatnika do czasu rozpoczęcia kontroli. Skoro więc w przedmiotowej sprawie skarżący dokonali "autokorekty" deklaracji VAT-7 już po rozpoczęciu kontroli, to prawidłowe jest stanowisko organów podatkowych, że nie może to powodować uniknięcia wynikających z przepisów prawa skutków stwierdzenia przez organ kontrolny określonych nieprawidłowości.
Zasadne jest też stanowisko organów podatkowych co do zastosowania sankcji z art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. W kwestii tej skład orzekający podziela pogląd prawny zawarty w wyrokach NSA z dnia 17 marca 1995 r. /SA/Bk 300/94 - nie publ./ i z dnia 1 października 1997 r. /SA/Bk 1282/96 - nie publ./, że skoro deklaracja VAT-7 składana przez podatnika zawiera dane niezgodne ze stanem rzeczywistym, to nie można uznać, że podatnik wykonał obowiązki nałożone przepisem art. 27 ust. 4 tej ustawy. Prowadząc ewidencję podatnik winien mieć na względzie, iż zawarte w niej dane służyć winny prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej. Nie ulega wątpliwości, że skarżąca spółka zawyżyła wysokość podatku naliczonego w omawianym okresie, czego konsekwencją było zaniżenie zobowiązania należnego wykazanego w deklaracji podatkowej. Jest to naruszenie obowiązku podatnika uzasadniające stosowanie względem niego sankcji z art. 27 ust. 5 pkt 1 omawianej ustawy.
Sąd nie stwierdził również naruszenia przepisów art. 7 i art. 8 Kpa. W toku prowadzonego postępowania podatkowego Urząd Skarbowy dokonywał oceny tylko wcześniej zaistniałego stanu faktycznego. W tej sytuacji żadne informacje tego Urzędu udzielone skarżącej na tym etapie nie mogły już zmienić faktu, że skarżąca niewłaściwie interpretowała przepisy i stosownie do tej niewłaściwej interpretacji postępowała. Należy też zauważyć, iż w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek pism, w których skarżąca zwracałaby się o udzielenie jej wyjaśnień.
Skarga jest więc nieuzasadniona i podlega oddaleniu z mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/.