Wbrew twierdzeniom skarżącego Zarządu Miasta Ł., przepis ten nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ przed dniem 27 maja 1990 r. nie była podjęta decyzja w sprawie ustalenia odszkodowania, a zatem trudno mówić o przejęciu zobowiązań z niej wynikających lub powstałych w związku z jej wykonaniem. A zatem zgodnie z przepisem art. 36 ust. 1 powoływanej ustawy, zobowiązanie Urzędu Miasta Ł. jako jednostki organizacyjnej Skarbu Państwa, do wypłaty odszkodowania z tytułu wywłaszczonych nieruchomości, które stały się następnie własnością Gminy Miejskiej Ł. stało się zobowiązaniem właściwej gminy.
Stąd też zarzuty skargi w tym zakresie są bezzasadne.
Wobec sytuacji, iż mamy do czynienia z pierwszą, ostateczną decyzją ustalającą odszkodowanie, bezzasadne żądania przedstawiciela Zarządu Wspólnoty Gruntowej, aby odszkodowanie ustalić w oparciu o wynegocjowane w roku 1989 stawki za 1 m2 z zastosowaniem rewaloryzacji na datę decyzji o ustaleniu odszkodowania.
Zgodnie z przepisami art. 55 ust. 3 i 4 ustawy o gospodarce gruntami rewaloryzacji podlegać może jedynie odszkodowanie ustalone w decyzji; do tak ustalonego odszkodowania, w przypadku zwłoki lub opóźnienia w jego wypłacie, stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego. Jeżeli wszakże, jak w niniejszej sprawie, mamy do czynienia dopiero z ustaleniem odszkodowania, jego wysokość winna odpowiadać wartości wywłaszczonych nieruchomości, na dzień ustalenia odszkodowania /art. 53 ust. 3 oraz 5ś ust. 1 ustawy o gospodarce gruntami/. A zatem przyjęta przez organy administracji zasada ustalenia odszkodowania jest zgodna z prawem, a zarzuty skargi reprezentanta Wspólnoty Gruntowej są bezzasadne.
Co do wysokości ustalonego odszkodowania Zarząd Miasta Ł., kwestionując bezzasadność samej zasady swojej odpowiedzialności, stwierdził tylko, że ustalona wysokość odszkodowania jest dowolna i może być podważona następną opinią biegłego. Twierdzenie o dowolności nie znajduje potwierdzenia w materiale sprawy, albowiem organ odwoławczy ustalając odszkodowanie za wywłaszczone grunty, w wysokości znacznie wyższej niż organ I instancji, uzasadnił szczegółowo dlaczego podważył opinię biegłego, stanowiącą podstawę decyzji organu I instancji, oraz przeprowadził analizę kolejnych dwu opinii biegłych, których ustalenia szacunku nieruchomości uznał za miarodajne i odzwierciedlające faktyczną tzn. rynkową wartość nieruchomości na dzień wydania decyzji. Ocenie organu odwoławczego nie można postawić zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, stąd też zarzut skarżącego Zarządu Miasta o dowolności uznać należy za bezzasadny. Przedstawiciel Zarządu Wspólnoty Gruntowej domagając się ustalenia odszkodowania według tej metody nie kwestionował podjętych ustaleń według metody zastosowanej przez organy administracji. Stąd też należy uznać, iż wysokość odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości została ustalona zgodnie z przepisami prawa.
Gdy chodzi o zarzut skarżącego Zarządu Miasta, że zaskarżone decyzje "nie zawierają właściwego oznaczenia strony, a tym samym zawierają wady skutkujące ich uchylenie" stwierdzić należy, iż rzeczywiście w decyzjach administracyjnych nie została w sposób precyzyjny oznaczona strona uprawniona do przyjęcia /odbioru/ odszkodowania. Właściwym oznaczeniem strony winna być Spółka do zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej "Ł." jako osoba prawna, której członkami są osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej. Jednakże potraktowanie jako strony postępowania administracyjnego Zarządu Wspólnoty Gruntowej nie oznacza, że decyzja została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie. Nie ma bowiem wątpliwości na czyją rzecz ma być wypłacone odszkodowanie.
W tej sytuacji nieprecyzyjne oznaczenie strony należy potraktować jako naruszenie przepisu art. 107 par. 1 Kpa, jednakże naruszenie to - zdaniem Sądu - nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy.
Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa i orzekł, jak w sentencji na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.