Jeżeli obowiązek meldunkowy /zameldowanie na pobyt stały/ jest rezultatem zamieszkania z najemcą w konsekwencji zawartego z nim związku małżeńskiego, to warunkowi przedstawienia potwierdzenia uprawnienia współmałżonka do przebywania w lokalu czyni zadość wyciąg z aktu małżeństwa, przedłożony organowi meldunkowemu.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Marii S.-B. na decyzję Dyrektora Wydziału Społeczno-Administracyjnego z dnia 18 lutego 1986 r. w przedmiocie zameldowania na pobyt stały.
Decyzja Dyrektora Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Wojewódzkiego w Bielsku-Białej z dnia 18 lutego 1986 r. utrzymana została w mocy decyzją Naczelnika Miasta S.B. z dnia 20 stycznia 1986 nr SA.Or-ZS-6212/1/86, w której organ ten stwierdził, iż J.B. ma obowiązek zameldowania się na pobyt stały w S.B. przy ul. P. nr 143/850, jako mąż Cecylii B. zamieszkałej w tym lokalu od urodzenia. Z uzasadnienia decyzji organu odwoławczego wynika, że decyzja organu I instancji jest zgodna z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, ponieważ J.B. pozostaje w związku małżeńskim z Cecylią B., z domu M. Zgodnie zatem z art. 23 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - kodeks rodzinny i opiekuńczy /Dz.U. nr 9 poz. 59 ze zm./ po zawarciu związku małżeńskiego nabył on prawo do wspólnego zamieszkania z żoną.
W skardze na tę decyzję, wniesionej przez Marię S.-B., właścicielkę tej części budynku, w której znajduje się lokal zajmowany przez Cecylię B., zawarto wniosek o uchylenie zaskarżonej decyzji. Z zarzutów skargi wynika, że organ I instancji pozbawił skarżącą możliwości uczestniczenia w prowadzonym w tej sprawie postępowaniu, uniemożliwiając jej przez to wykazanie, że Cecylia B. nie ma żadnego tytułu prawnego do zajmowania lokalu, w którym zamieszkuje. Dlatego też, zdaniem skarżącej, zgoda Cecylii B. na zamieszkanie męża w zajmowanym przez nią lokalu powinna być przez organ I instancji uznana za bezprzedmiotową, zwłaszcza że skarżąca - jako właścicielka tej części budynku - zgody na zameldowanie nie wyraziła.
Organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, stwierdzając, że decyzje organów obu instancji są zgodne zarówno z art. 28 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jak i z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe. Z chwilą bowiem zawarcia związku małżeńskiego Janusz B. nabył prawo do wspólnego zamieszkania z żoną. Dlatego też jego zameldowanie w mieszkaniu żony znajduje uzasadnienie w treści art. 6 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Z powyższych przyczyn skargę należało oddalić.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest bezzasadna. Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, przy zameldowaniu na pobyt stały lub czasowy, trwający ponad 2 miesiące, należy przedstawić potwierdzenie uprawnienia do przebywania w lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie. W myśl zaś par. 7 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie wykonywania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 32 poz. 176/, przy zameldowaniu na pobyt stały należy obok innych danych zgłosić potwierdzenie uprawnienia do przebywania w lokalu, dokonane przez właściciela /zarządcę/ budynku.
Jest bezsporne w sprawie, że Janusz B. nie przedłożył organom administracji dokumentu, o jakim jest mowa w cytowanym wyżej par. 7 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia. Jest jednak okolicznością bezsporną, bo wynikającą z wniosku Marii S.-B. z dnia 26 sierpnia 1985 r., że Cecylia B. jest córką zmarłych lokatorów tego mieszkania.