Jeżeli podmiot gospodarczy powstał w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego, to do odpowiedzialności tego podmiotu za zaległości podatkowe przekształconego przedsiębiorstwa niezbędna jest decyzja administracyjna wydana w trybie przewidzianym w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.
stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji.
Zaskarżoną decyzją ostateczną została utrzymana w mocy decyzja Urzędu Skarbowego ustalająca należność z tytułu dywidendy za okres od 1.1.1991 r. do 31.8.1991 r. od Przedsiębiorstwa Robót Montażowych w kwocie 2.038.666.400 zł, czyli o 1.529.000.000 zł wyższej od zadeklarowanej. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, Izba Skarbowa skoncentrowała się na ustosunkowaniu się do zarzutu podniesionego w odwołaniu przez Przedsiębiorstwo.
Sprowadzał się on do kwestionowania naliczenia dywidendy od wydzierżawionego majątku w okresie obejmującym likwidację Przedsiębiorstwa, czyli od 1.3.1991 r. do 31.8.1991 r., w oparciu o to, że 28.2.1991 r. Przedsiębiorstwo zaprzestało statutowej działalności gospodarczej. W wyniku tego nie osiągnęło zysku zabezpieczającego rzeczoną spłatę oraz w tym okresie doszło do ograniczenia działalności Przedsiębiorstwa do ponoszenia kosztów związanych z procesem przekształceń własnościowych. Dokonane zwiększenie naliczenia dywidendy spowodowałoby powiększenie straty bilansowej likwidowanego Przedsiębiorstwa. Odpowiadając na ten zarzut, organ odwoławczy przedstawił następującą argumentację. Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych /t.j. Dz.U. nr 26 poz. 152/ przedsiębiorstwo przekazuje Skarbowi Państwa dywidendę na zasadach określonych w ustawie. Zwolnienia przedmiotowe od wpłacania dywidendy zostały określone w art. 16 tejże ustawy. Poza jednostkami wymienionymi w tym przepisie innych zwolnień ustawa nie przewidywała. 1.9.1991 r. weszła w życie ustawa z dnia 19 lipca 1991 r. o zmianie ustaw o przedsiębiorstwach państwowych oraz o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 75 poz. 329/, która wprowadziła nowe rozwiązania w zakresie dywidendy. W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych w brzmieniu nadanym powołaną ustawą z dnia 19 lipca 1991 r. /Dz.U. nr 75 poz. 329/ przedsiębiorstwa państwowe likwidowane na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych naliczają i płacą dywidendę jedynie do czasu zakończenia statutowej działalności gospodarczej określonej w zarządzeniu o otwarciu likwidacji. Jednakże zapis ten dotyczy wyłącznie przedsiębiorstw państwowych likwidowanych na podstawie art. 19 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych. Natomiast ustawa nie zawiera regulacji w zakresie dywidendy w przedsiębiorstwach likwidowanych na podstawie art. 37 i art. 38 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298/. Zatem przepis art. 12 ust. 4 ustawy o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych nie ma zastosowania do przedsiębiorstw prywatyzowanych poprzez likwidację na podstawie powołanej ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. Dodano też, że ustawa wprowadzająca nowe rozwiązanie w zakresie dywidendy od likwidowanych przedsiębiorstw obowiązuje od 1.9.1991 r. Tym samym - zdaniem organu odwoławczego - ustalenie przez organ I instancji dodatkowego przepisu od wydzierżawionego majątku jest zasadne. Zakończenie działalności gospodarczej 28.2.1991 r. w świetle powyższych wyjaśnień nie ma znaczenia dla faktu naliczenia i odprowadzania dywidendy przez przedsiębiorstwo, bowiem faktem jest, że w okresie za który naliczono dywidendę od wydzierżawionego majątku, jednostka odwołująca się była jego właścicielem i pobierała za jego dzierżawę czynsz. Zarzut, że przypis kwoty 1.512.555.340 zł spowoduje zwiększenie straty bilansowej likwidowanego przedsiębiorstwa nie stanowi argumentu dla odstępstwa od naliczania za sporny okres należnej budżetowi dywidendy.