Okoliczności faktyczne świadczące o zajmowaniu przez jednego ze współwłaścicieli domu jednorodzinnego o powierzchni powyżej 70 m2 jedynie części tego domu nie wpływają na ocenę uprawnień tego współwłaściciela do otrzymania dodatku mieszkaniowego, choćby zajmowana przez niego część domu jednorodzinnego miała powierzchnię użytkową mniejszą niż 70 m2.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ skargę Doroty N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...) z dnia 6 marca 1995 r. w przedmiocie odmowy przyznania dodatku mieszkaniowego.
Burmistrz Miasta i Gminy w O. decyzją z dnia 1 lutego 1995 r. nr KOM-7151/10 odj/95, wydaną na podstawie art. 43 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509 ze zm./, odmówił Dorocie N. przyznania dodatku mieszkaniowego. W uzasadnieniu podał, że zgodnie z art. 42 ust. 2 powołanej ustawy faktyczna powierzchnia lokalu osoby ubiegającej się o dodatek nie może przekroczyć powierzchni normatywnej, określonej w art. 42 ust. 1 i 3 ustawy. Ponieważ normatyw w domach jednorodzinnych dla 3 osób wynosi 45 m2, a faktyczna powierzchnia lokalu wnioskodawcy wynosi 55 m2, dodatek mieszkaniowy nie przysługuje.
W odwołaniu od powyższej decyzji Dorota N. wniosła o przyznanie dodatku mieszkaniowego. Odwołująca się zarzuciła, że decyzja jest krzywdząca, gdyż jej własność nie ma 70 m2, jak to jest przewidziane w ustawie, lecz 55 m2, czyli o 15 m2 mniej. Podała, że koszty utrzymania własnego domu są znacznie wyższe niż koszty mieszkania spółdzielczego, a mimo to metraż dla domów prywatnych jest liczony tak samo jak dla lokali spółdzielczych; ponadto w odniesieniu do domów prywatnych nie stosuje się 30 procent dodatku w metrażu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w (...) decyzją z dnia 6 marca 1995 r. nr SKO-144/95 utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji podano, że Dorota N. jest współwłaścicielką budynku położonego w O. przy ul. K. nr 2, który składa się z dwóch kondygnacji o łącznej powierzchni użytkowej 109 m2. Prawo do dodatku mieszkaniowego przysługuje w myśl art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509/, gdy powierzchnia użytkowa domu nie przekracza 70 m2. W przypadku wnioskodawczyni powierzchnia ta została przekroczona, a zatem dodatek mieszkaniowy nie przysługuje.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Dorota N. wniosła o "cofnięcie" zaskarżonej decyzji i przyznanie dodatku mieszkaniowego. Zarzuciła, że organ administracji wziął pod uwagę powierzchnię całego domu /109 m2/, a nie powierzchnię zamieszkiwaną przez nią /54 m2/. Ponadto nie uwzględnił jej sytuacji rodzinnej i finansowej oraz dopuścił się "próby manipulacji datami wydania decyzji".
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w (...) wniosło o jej oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo stwierdzono, że kwestionowana decyzja została wydana w dniu 6 marca 1995 r., lecz wywiera skutki prawne z chwilą doręczenia stronie, co nastąpiło w dniu 6 maja 1995 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 196 par. 1 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ sąd administracyjny kontroluje legalność zaskarżonych decyzji administracyjnych, oceniając prawidłowość zastosowania prawa i jego wykładni przez organy administracji. Nie jest natomiast uprawniony do badania innych przesłanek wydania decyzji, w tym względów celowości i słuszności.