Ani art. 169 Kpa, ani przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 lutego 1982 r. w sprawie prowadzenia ksiąg podatkowych przez podatników nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 5 poz. 42 ze zm./ nie zawierają podstawy prawnej do wydania odrębnej decyzji o odmowie uznania ksiąg prowadzonych przez podatnika za dowód w postępowaniu podatkowym.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Andrzeja B. na decyzję Izby Skarbowej w Lesznie z dnia 4 października 1984 r. w przedmiocie nieuznania księgi podatkowej za dowód w postępowaniu podatkowym i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Urzędu skarbowego w G., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby skarbowej w Lesznie kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją administracyjną z dnia 10 września 1984 r. /bez numeru/ Urząd Skarbowy w G. nie uznał księgi podatkowej nr 7, prowadzonej przez Andrzeja B. za dowód w postępowaniu podatkowym za okres od dnia zaprowadzenia do dnia ponownego oparafowania księgi na podstawie par. 5 ust. 1 i par. 8 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 lutego 1982 r. w sprawie prowadzenia ksiąg podatkowych z dnia 13 lutego 1982 w sprawie prowadzenia ksiąg podatkowych przez podatników nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 5 poz. 42 ze zm./, art. 104 par. 1 i art. 169 Kpa, ze względu na nieprowadzenie kontroli ilościowej przychodu surowców, materiałów, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadów, odrębnie dla każdej z grup rodzajowych i gatunków.
Od decyzji Urzędu Skarbowego w G. Andrzej b. odwołał się do Izby Skarbowej w Lesznie z wnioskiem o uchylenie zaskarżonej decyzji jako nieprawidłowej, ponieważ kontrola ilościowa nie stanowi części księgi podatkowej.
Decyzją z dnia 4 października 1984 r. nr 1 S.P.N.IV.820-3/12/84 Izba Skarbowa w Lesznie utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję, ponieważ kontrola ilościowa stanowi integralną część księgi podatkowej, tak samo jak ewidencja sprzedaży.
Na ostateczną decyzję Izby Skarbowej w Lesznie Andrzej B. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ponieważ organy podatkowe nie wyjaśniły zasadności przesłanek, którymi kierowały się przy załatwieniu sprawy /art. 11 Kpa/.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa w Lesznie wniosła o oddalenie skargi, ponieważ prowadzona przez podatnika /skarżącego/ księga podatkowa nr 7 została pominięta jako dowód w postępowaniu podatkowym, albowiem jej nierzetelność wynika z nieprowadzenia kontroli ilościowej. Twierdzenie skarżącego, że nieprowadzenie kontroli ilościowej nie może stanowić powodu do odrzucenia księgi podatkowej jako dowodu w postępowaniu podatkowym, jest sprzeczne z przepisami w sprawie prowadzenia ksiąg podatkowych, które nakładają obowiązek prowadzenia księgi podatkowej, kontroli ilościowej i ewidencji sprzedaży. W świetle przepisów o księgach podatkowych nieprowadzenie kontroli ilościowej stanowi uchybienie natury materialnej, albowiem podważa moc dowodową ksiąg.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Każda decyzja o ustaleniu wysokości zobowiązania podatkowego powinna zawierać dokładną podstawę prawną i rozstrzygnięcie oraz należyte i logiczne uzasadnienie faktyczne i prawne /art. 107 par. 1 i 3 Kpa/. W przypadku nieuznania księgi podatkowej za dowód w postępowaniu podatkowym - także szczegółowe uzasadnienie okoliczności, o których mowa w art. 169 Kpa.
Powołany jednak w zaskarżonych decyzjach art. 169 Kpa nie stanowi podstawy do wydania odrębnej decyzji administracyjnej w przedmiocie nieuznania księgi podatkowej za dowód w postępowaniu podatkowym.
Również przepisy powołanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 lutego 1982 r. w sprawie prowadzenia ksiąg podatkowych przez podatników nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 5 poz. 42 ze zm./ nie zawierają podstawy do wydania odrębnej decyzji stwierdzającej nieuznanie ksiąg za dowód, a zatem organy podatkowe działały bez podstawy prawnej.
W tych warunkach Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził nieważność decyzji obu orzekających organów podatkowych na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa.
O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 208 Kpa.