Ustosunkowując się do powyższych zarzutów skargi, stwierdzić należy, że zaskarżone decyzje zostały wydane bez naruszenia wskazanych przepisów prawa. W myśl bowiem par. 1 ust. 1 pkt 4 omawianego rozporządzenia, zwolnieni zostają od podatków obrotowego i dochodowego z tytułu wykonywania rzemiosła, na warunkach określonych w tym rozporządzeniu, podatnicy osiągający przychody z nowo uruchomionej działalności zarobkowej, jeśli - jak w wypadku prowadzenia warsztatu kuśnierskiego - zatrudniają nie więcej niż jednego pracownika. Skarżący tej okoliczności zresztą nie kwestionował. Z par. 3 omawianego rozporządzenia wynika, że do liczby pracowników nie wlicza się małżonka i członków rodziny pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym z podatnikiem oraz emerytów i rencistów - nie więcej niż dwóch.
Warunkom tego przepisu nie odpowiada pracująca w warsztacie Ryszarda T. jego konkubina. Powoływanie się zaś przez skarżącego na art. 42 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111/, w którym zalicza się osoby pozostające w faktycznym pożyciu z podatnikiem do członków jego rodziny, musi być uznane za nietrafne, ponieważ przepis ten normuje zupełnie inny stan faktyczny aniżeli par. 3 ust. 1 rozporządzenia z dnia 30 października 1981 r. i każde z tych unormowań dotyczy wyłącznie spraw objętych aktem prawnym, w którym jest zawarte.
Podkreślić przy tym należy, że konkubinat w prawie polskim jest stanem faktycznym, nie pociągającym za sobą żadnych skutków prawnych. Także dla oceny stosunków majątkowych i osobistych między osobami pozostającymi w konkubinacie nie mają zastosowania przepisy regulujące sytuację małżonków lub członków rodziny. Wskazane więc w art. 42 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych na pozostawanie z podatnikiem w faktycznym pożyciu, a zatem - innymi słowy - między innymi na konkubinat, nie może być interpretowane rozszerzająco i stosowane w sytuacjach unormowanych innymi aktami prawnymi.
Przepisy omawianego rozporządzenia z dnia 30 października 1981 r. nie określają, kogo należy uważać za rencistę w rozumieniu tego rozporządzenia, a w szczególności - czy spełnia warunki rencisty osoba, która - jak pracownik skarżącego, Robert M. - ma stwierdzone inwalidztwo, nie pobiera jednak żadnej renty, ponieważ nie wylegitymował się odpowiednim okresem zatrudnienia. Aczkolwiek osoby takie nazywa się w języku potocznym "rencistami", niemniej jednak przekonujące jest stanowisko Izby Skarbowej w Gorzowie Wielkopolskim, zawarte w odpowiedzi na skargę, że faktycznie są to inwalidzi, a nie renciści. Na analogicznym stanowisku stoi ustawa z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267/, która w art. 5 bliżej określa zawarte w tej ustawie pojęcia. Podaje tam między innymi, że rencistą jest osoba mająca ustalone prawo do renty. Z art. 32 ustawy zaś wynika, że renta inwalidzka przysługuje pracownikowi, który jest inwalidą i ma wymagany okres zatrudnienia, przy spełnieniu dalszych warunków w tym przepisie przewidzianych.
Należy zatem stwierdzić, że zakwestionowane przez skarżącego decyzje nie naruszają przepisów prawa, wobec czego skarga, jako nieuzasadniona, podlega na podstawie art. 207 par. 5 Kpa oddaleniu.