Sprawy dotyczące cmentarzy regulowane są ustawą z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych /Dz.U. 2000 nr 23 poz. 295/.
Z mocy jej art. 2 utrzymanie tychże cmentarzy należy do właściwych zarządów gmin /miast/, na których terenie cmentarz jest położony.
Wymagania, jakim cmentarze powinny odpowiadać precyzuje rozporządzenie Ministrów Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 20 października 1972 r. w sprawie urządzania cmentarzy, prowadzenia ksiąg cmentarnych oraz chowania zmarłych /Dz.U. nr 47 poz. 299 ze zm./, które w par. 2 ust. 1 stanowi, że cmentarz należy utrzymywać, jako teren zielony o założeniu parkowym, zaś w ust. 2, przewiduje iż zieleń na cmentarzu podlega ochronie przed niszczeniem. Sadzenie lub wycinanie drzew na cmentarzach może nastąpić tylko w przypadkach uzasadnionych racjonalną gospodarką zadrzewieniem oraz zgodnie z planem zagospodarowania cmentarza.
Żaden przepis ustawy ani rozporządzenia nie przewiduje orzekania w formie decyzji w materii sadzenia drzew i krzewów na cmentarzach, przez osoby które posiadają wykupione groby na cmentarzu komunalnym, stąd już z tej przyczyny zakwestionowane przez skarżącego pismo nie mogło zostać potraktowane, jako decyzja.
Nadto słusznie Samorządowe Kolegium Odwoławcze podnosi, że nie zostały spełnione kryteria formalne, by pismu temu przydać walor decyzji administracyjnej. Pismo to uznaje bowiem za słuszne, stanowisko Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej Spółka z o.o. w przedmiocie zobowiązania skarżącego do usunięcia samowolnie wysadzonej tui i informuje, że zakaz samowolnego sadzenia drzew i krzewów wynika z regulaminu cmentarza a pismo Spółki jest wezwaniem do zastosowania się jego wymogów.
Zaskarżone pismo nie zawiera rozstrzygnięcia w rozumieniu nałożenia na skarżącego obowiązku, bowiem o jego istnieniu przesądzają przepisy regulaminu porządku cmentarza komunalnego. O jego zgodności z prawem nie mogło się wypowiadać Kolegium ani Sąd, jako że nie on był przedmiotem odwołania i skargi.
Na marginesie Sąd zaznacza, że do Wydziału Gospodarki Komunalnej i Inwestycji Urzędu Miejskiego w Rz. skarżący zawrócił się, co wynika z jego pisma z dnia 12 kwietnia 1999 r., ze skargą powszechną przewidzianą w dziale VIII Kpa, czym świadczy tytuł pisma i powołana podstawa prawna /art. 227-240 Kpa/.
Pismo Dyrektora tego Wydziału zaskarżone odwołaniem stanowi w istocie odpowiedź na tę skargę.
Skoro pismo to, z przytoczonych wyżej względów nie jest decyzją administracyjną, odwołanie odeń było niedopuszczalne, co obligowało Kolegium do stwierdzenia jego niedopuszczalności.
Sąd oddalił wniosek skarżącego o powołanie biegłego, jako że co do zasady orzeka on na podstawie akt sprawy. Może przeprowadzić z urzędu lub na wniosek strony dowód uzupełniający z dokumentów o ile jest to niezbędne dla wyjaśnienia sprawy i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania /art. 52 powołanej już ustawy o NSA/.
Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił skargę w oparciu o art. 27 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.