Zdarzeniem prawnym, z którym ustawa o podatkach i opłatach lokalnych wiąże obowiązek uiszczenia opłaty targowej, jest dokonywanie sprzedaży.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu na rozprawie skargi Rady Miejskiej w L. na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz. z 21 kwietnia 1999 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności par. 1 ust. 6 uchwały nr IV/37/99 Rady Miejskiej w L. z 15 marca 1999 r. w sprawie ustalenia wysokości opłaty targowej na terenie Miasta L. - oddala skargę.
Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz., na podstawie art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych /Dz.U. nr 85 poz. 428 ze zm./ w związku z art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ oraz par. 5 ust. 3 i ust. 5 pkt 1 zarządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 1992 r. w sprawie siedzib i zasięgu terytorialnego regionalnych izb obrachunkowych oraz szczegółowej organizacji izb i trybu postępowania /Dz.U. nr 94 poz. 463/ uchwałą (...) z 21 kwietnia 1999 r. stwierdziło nieważność par. 1 ust. 6 uchwały (...) Rady Miejskiej w L. z 15 marca 1999 r. w sprawie ustalenia wysokości opłaty targowej na terenie Miasta L. W uzasadnieniu uchwały podano, że par. 1 ust. 6 cyt. wyżej uchwały Rady Miejskiej ustala stawki za zajęcie placu: pod stoisko handlowe lub towar przeznaczony do sprzedaży za 1 m kw. w wysokości 2 zł oraz pod stoisko handlowe będące własnością sprzedającego /kiosk/ za 1 m kw. powierzchni w kwocie 12 zł miesięcznie /w uchwale w par. 1 ust. 6 lit. "b" jest 10 zł/. Uchwała w tej części jest sprzeczna z prawem, bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ wynika, że opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. A zatem, ustawa łączy ten obowiązek wyłącznie z czynnością sprzedaży i nie było podstaw do ustalenia przez Radę Miejską w L. stawek opłaty targowej za zajęcie placu pod stoiska handlowe, liczonej za 1 m2 powierzchni /oprócz stawek określonych w par. 1 ust. 1 do 5 tej uchwały/.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Rada Miejska w L. wniosła o uchylenie opisanej wyżej uchwały Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz. z powodu jej niezgodności z prawem. Strona skarżąca nie zgodziła się ze stanowiskiem Kolegium jakoby ustalenie stawek opłaty targowej było sprzeczne z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych, bowiem art. 19 tej ustawy upoważniał Radę Miejską do ustanowienia zasad ustalania i pobierania opłat, bez ograniczenia kompetencji i wskazania sposobu ich ustalania. Określona w par. 1 ust. 6 uchwały "stawka podatku" ma charakter samoistny i nie stanowi opłaty dodatkowej, co, zdaniem skarżącej, sugerowało Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej, zaś możliwość różnicowania podstawy wymiaru opłaty targowej znalazła potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 1992 r. w sprawie SA/Wr 1428/91.
Regionalna Izba Obrachunkowa w Rz. wniosła o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasową argumentację. Ponadto podkreśliła, że stosownie do powołanego przez stronę skarżącą art. 19 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłata targowa płacona jest według dziennych stawek kwotowych i, na podstawie art. 15, w połączeniu z czynnościami sprzedaży. Rada Miejska w L. ustaliła w ten sposób stawki opłaty targowej w par. 1 ust. 1 do 5. Określone w ust. 6 stawki mają charakter opłaty za korzystanie z placu targowego, a nie opłaty targowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.